Maandag 22-02-2016

Wat een massage was dat zeg! Tjonge.. Af en toe het gevoel dat ik mishandeld werd zo hard! Het meisje van gisteren heeft mij weer gemasseerd maar af en toe deed de (mannelijke) dokter voor hoe ze een beweging moest maken en dat deed hij behoorlijk hard handig! Ze trekken aan plukjes haren, ze slaan op je hoofd, ze drukken met hun vingers op je slaap... Oké, ik zou dit niet elke dag aankunnen, maar toch kan ik me voorstellen dat dit helpt. Massage van 5 kwartier was wel wat te veel van het goede... Ik zou het de volgende keer bij een half uur laten. Misschien dat 1x in de week een half uur haalbaar zou zijn.

Doordat de massage uitliep gaan we later weg dan gepland maar op zich maakt dat ons niet zoveel uit. Vandaag willen we bij Miriam aankomen maar we hebben geen tijd afgesproken en zitten nergens aan vast. Inmiddels hebben we al behoorlijk wat spulletjes gekocht dus we voelen ons al een beetje een pakezel. Het is best lastig om op deze manier de bus in en uit te stappen maar je moet gewoon alle blikken van de mensen om je heen vergeten en niet luisteren naar de ongeduldige signalen van de conducteur.

'Stel je maar eens voor: twee, sowieso al behoorlijk lompe, blanke mensen (meestal een kop groter dan alle andere passagiers) met in elke hand meerdere tassen en een grote zware tas op de rug klimmen de stijle trap van de overvolle bus op, zoeken een plekje waarbij hun ledematen er aan alle kanten uitsteken, weten waar ze moeten stoppen dus wachten op een signaal van de conducteur (of een oplettend iemand die behulpzaam is), verzamelenen na het signaal van de conducteur (dus veel te laat) àl hun tassen bij elkaar, stappen de bus weer uit met alle spullen waarbij ze meerdere mensen tegen het gezicht slaan op hun weg naar buiten èn kijken buiten om zich heen voor hun volgende bus-slachtoffers.  Wat zou jij als local denken?

Miriam heeft ons gezegd dat er in een dorpje ergens in onze richting een bakker is waar we echt moeten eten. We hebben op Google maps gezien dat onze bus daar waarschijnlijk niet langs gaat maar we bedenken dat we zo een riksja kunnen pakken om ons 20 min terug te rijden naar de bakker. Onderweg dommelen we allebei en af en toe gaan mijn ogen weer open bij een hard geluid. Een keer heb ik mijn ogen net open en zie ik in een flits 'Amma Bakery'. Ik twijfel even, kijke snel op Antoon telefoon waar ook de naam van het dorp op staat en zoek dan snel naar een bord boven een van de winkeltjes waar misschien op staat waar we zijn. De VEELTELANGE naam van het dorp en de naam van de bakker die ik zie komen overeen met Miriam's tip dus ik haast me naar de conducteur omdat de bus nog steeds aan het rijden is. De conducteur snapt mij niet terwijl ik probeer met mijn hele duidelijk probeer te maken dat we hier de bus uit willen. Omdat we een kaartje hebben gekocht voor de stad verderop denkt de conducteur dat we een fout maken. Toch luit het mij om hem ervan te overtuigen dat hij ons eruit moet laten. Terwijl de conducteur ons aankijkt met een blik alsof we twee aliens zijn, rijdt de bus weer verder zonder ons. We staan op een weg die alleen maar wordt gebruikt als route om van de ene stad naar de andere te komen dus er is verder niets te beleven. Inmiddels zijn we al een behoorlijk eind van de bakkerij gereden dus we lopen 20 minuten door de snikhete zon voordat we bij Amma aankomen. Toch was het de stop wel waard omdat dit zowel ons ontbijt als lunch is en ze hele lekkere gerechten serveren. Het kost wéér wat moeite om uit te puzzelen wat we willen want de bakkerij heeft geen menukaart en ze spreken ook geen Engels. Uiteindelijk krijgen we hulp van een jonge man die een tijdje in de US gestudeerd heeft en goed Engels spreekt. We krijgen twee heerlijke warme maaltijden waar we super van genieten.

Wanneer we klaar zijn met de lunch vragen we een riksja chauffeur of hij ons naar het pontje kan brengen die ons over een backwater-rivier zal brengen. Daarachter ligt het dorp waar Miriam woont. We worden afgezet en hoeven niet lang te wachten op het pontje dat de hele dag voertuigen en mensen heen en weer vervoerd. We betalen 6 roepie voor twee tickets, omgerekend 0,5 eurocent per persoon, om over het water te komen. Daar vragen we bij een winkeltje of ze iemand weten die ons naar de school van Yaan, Antoon's nichtje (bijna 9 jaar), kan brengen. Er wordt een riksja voor ons gebeld en we gaan op weg naar de basisschool. 
We worden rijden door twee dorpjes met zandstraatjes die net groot genoeg zijn voor een riksja waarna we uitkomen bij een gebouw dat uitkijkt op de backwaters. Een juffrouw ziet ons uitstappen en komt richting het hek. Antoon geeft aan dat hij op zoek is naar zijn nichtje Yaan en de juffrouw laat binnen de poort. Ze vraagt ons events wachten en komt na 15 min terug met haar mobiele telefoon waar Miriam aan de andere kant van de lijn wacht. We praten even en Miriam geeft aan dat ze ons over een half uur op komt halen. De juffrouw legt daarna uit dat ze even zeker wilde weten of ons verhaal klopte (heel goed!) maar nu ze weet dat we familie zijn haalt ze Yaan wel even op. Ondertussen lopen kindjes meerdere malen voorbij om ons te bewonderen. Yaan komt aangelopen en is wat verlegen om alle aandacht. Gaaf om zo'n hoogblond meisje met felblauwe ogen met dezelfde schoolkleren te zien lopen tussen al die donkere kindjes. De kindjes zijn al helemaal gewend aan Yaan en zij is één van hen. Yaan geeft aan dat ze nu even pauze heeft omdat de kindjes van haar klas les hebben in de locale taal. Normaal krijgen ze Engelse les en de kindjes mogen onderling ook alleen maar Engels praten zodat Yaan ook alles kan begrijpen. Ze heeft een tijdje een persoonlijke juf uit NL gehad om haar te helpen maar zij is inmiddels alweer terug naar NL. De principal nodigt ons uit in haar kantoor waarbij Yaan direct vraagt of ze iets verkeerd heeft gedaan. De principal geeft de kinderen straf wanneer ze brutaal zijn geweest. Yaan is de enige in de school die geen lichamelijke straf krijgt omdat Miriam dat de juffrouwen heeft verboden. De mevrouw aan de andere kant van de tafel vraagt van alles aan ons en is nieuwsgierig naar wat ons hier brengt. Het duurt niet lang voor Miriam ook arriveert en moet lachen om de situatie waarin wij op twee stoelen voor de principal een vragenvuur beantwoorden. Ook Miriam en Aneesh (Miriam's zakenpartner in India) worden gevraagd erbij te komen zitten maar zij kennen de situatie en bedanken de mevrouw waarna we allen richting de motor lopen. Antoon gaat bij Aneesh achterop richting hun huis en ik loop met Miriam dezelfde richting op. 

Miriam, Aneesh en Yaan hebben een huis midden in het dorp met een stenen muur eromheen. Ze hebben drie honden en veel konijnen en cavia's. Er staat een bananenboom in hun tuin en we worden omringt door palmbomen. 
Yaan is om 15:00 uur vrij en wordt door haar moeder op de scooter opgehaald. Ze zijn al helemaal ingeburgerd in de cultuur en rijden net als iedereen rond, ik vraag me af of ik de NL veiligheidsregels op een gegeven moment ook van me af zou kunnen schudden wanneer ik hier langer zou wonen?
We worden uitgenodigd om met z'n allen en twee vrienden van Aneesh bij een hotel te komen eten waar zij ook zaken mee doen voor Manna-home. Het is een gezellige mengelmoes van culturen en we genieten van het gezelschap. Na het eten blijven we nog even hangen tot de medewerkers van het hotel ons vriendelijk verzoeken om weg te gaan zodat ze af kunnen sluiten.
We kletsen in huis nog wat na totdat we moe zijn. Aneesh pakt een doekje gooit dit op de vloer en gaat op zijn rug liggen met zijn ogen dicht. Miriam geeft aan dat hij en zijn hele familie altijd op deze manier op de grond slapen. Ze hebben een keer allemaal bedden en matrassen gekocht voor een familie die uiteindelijk toch allemaal naast de bedden op de grond in slaap vielen. Ook Yaan en Miriam slapen tegenwoordig geregeld op de grond. 

Wij hebben een eigen kamer en gaan op bed liggen. Omdat ik toch nieuwsgierig sta ik op en probeer ik de vloer. De koelte bevalt me maar ik zou in geen mogelijkheid op deze manier in slaap vallen dus geef het vrij snel op en plof weer, naast een grinnikende Antoon op bed neer.