Zondag 28-02-2016

Yaan is jarig vandaag! Ze is negen geworden en dat moet groots gevierd worden natuurlijk! Wij zijn uitgenodigd voor haar kinderfeestje en gaan met de jarige job, Miriam, Aneesh en zijn drie vrienden naar Wonderla, een groot pretpark in Cochin. 
Eerst wordt er voor Yaan gezongen, is er taart en zijn er cadeautjes. De buurman met zijn twee kinderen is ook even gekomen om Yaan te feliciteren. Even is Miriam bang dat het hele dorp daardoor straks op haar stoep staat maar dat valt gelukkig mee. Ze hebben het waarschijnlijk niet mee gekregen dat Yaan jarig is. 

Ons verblijf hier is niet onopgemerkt gebleven. Elke dag staan er kinderen en volwassenen aan het hek te kijken of één van de blanke mensen in het huis naar buiten komt. Het hek is op ooghoogte dicht dus zitten ze gehurkt door het onderste deel te kijken. Miriam geeft aan dat dit mede komt doordat ze nog niet zolang op deze locatie wonen, de buurtbewoners zijn nog niet aan hun gewend. Vreemd voelt het wel. Op het moment dat je naar buiten stapt worden ze enthousiast, beginnen ze te wijzen en te roepen en komen er meer nieuwsgierige buurtgenoten bij zitten. De kinderen roepen hun ouders die er gezellig bij komen, het is net 'aapjes kijken'.

Yaan is helemaal in de wolken. Ze had super veel zin in haar verjaardag omdat ze naar het pretpark gaat vandaag. Miriam verteld dat de vrienden van Aneesh ook al maanden over dit uitje praten, ze zijn zo blij als kleine kinderen. De jongens zijn allemaal in de twintig maar zijn er nog nooit geweest omdat daar nooit geld voor was. Eerst laten ze hun dankbaarheid zien door met (veelste) grote cadeaus aan te komen. Zelf hebben ze geen cent te besteden maar ze geven Yaan een grote Hello Kitty lamp, een lange prinsessenjurk en een mok met foto's van haar en haar moeder erop geprint. Yaan straalt. Ze is zich bewust van dit grote gebaar en verteld onder de indruk dat die jongens hier flink voor hebben moeten sparen. Wat een mooie levensles is dat voor zo'n meiske, onbetaalbaar. De jongens zijn allemaal gek met haar en lijken haar allen in hun hart te hebben gesloten als hun kleine zusje. Geweldig om te zien hoe natuurlijk Yaan met de jongens omgaat en visa versa. Ze stoeien, knuffelen, kletsen, nemen haar op de rug, Yaan mept van zichzelf af als ze iets niet leuk vindt en de jongens lachen, precies broer(s) en zus(je)...

Wanneer iedereen een flink stuk taart heeft gehad, die voornamelijk lijkt te bestaan uit suiker, gaan we onderweg. Yaan, Antoon en ik gaan bij Sujith in de riksja, met al onze spullen want na het pretpark gaan we richting een hotel omdat we morgen heel vroeg richting het vliegveld moeten. De riksja is van zijn familie. Al hun spaargeld zit erin en hij is er erg trots op. Deze is ook netjes, de riksja heeft nieuwe bekleding en ziet er verzorgd en schoon uit. Omdat de riksja niet zo hard gaat met zoveel kilo's achterin (en daarmee bedoel ik natuurlijk de bagage!!!) vertrekken wij alvast. Ansel en Jithu komen samen op een motor achter ons aan, net als Aneesh en Miriam. Al snel scheuren ze met een flinke snelheid langs ons. Aneesh en Miriam gaan vooruit om alvast kaartjes te kopen. Ansel en Jithu blijven om ons heen rijden en ginnegappen wat met hun vriend die onze riksja bestuurd. Gelukkig is het rustig op de weg en gaan we vooral over een snelweg met éénrichtingsbanen waardoor ik me er niet onveilig door voel. Ik moet lachen om Ansel die zijn motor geregeld bestuurd met zijn linkerhand aan de gashendel een de rechterkant omdat hij kriebel heeft of iets wil pakken. Probeer dat maar eens! of nee... doe het maar niet want je valt sowieso hard op je snufferd! Één keer heb ik geprobeerd om met mijn handen omgekeerd mijn fietsstuur vast te pakken (omdat mijn vader zei dat dat niet kon, en als je jong bent geloof je dat natuurlijk niet) en ben ik zo hard gevallen dat dat ook meteen de laatste poging was. Nieuwsgierig? breng in ieder geval naderhand verslag uit aan mij :-)
Maargoed ik dwaal af... We rijden dus op de snelweg richting Cochin. Hier rijden alle voertuigen door elkaar en zijn de banaan niet afgescheiden door lijnen op de weg. Iedere voertuig weet zijn plek op de baan en zo ziet het er toch nog best georganiseerd uit. Ik kijk om me heen en probeer de beelden in mijn geheugen op te slaan omdat alles aan vandaag de laatste keer in India zal zijn. We rijden langs een riksja waarbij ik iets zie wat ik nog nooit gezien heb. Zie ik dat goed? nog een keer kijken... tjongejonge... het is echt zo! verbijsterd probeer ik het tafereel in me op te nemen. Drie mannen zitten achter in de riksja. Of eigenlijk vier maar die vierde zit er zo vreemd bij dat ik volledig geschokt ben. Hij zit (hangt) met zijn onderlijf en kont op de grond aan het voeteneind van de anderen. Zijn bovenlichaam zit rechtop maar hangt tegen het zijdeurtje aan. Zijn hoofd is in de richting van de anderen gericht waardoor ik alleen zijn achterhoofd zie. Om zijn hoofd zit een soort sjaal die meerdere keren willekeurig om zijn hoofd is gewikkeld. 1 wikkel gaat door zijn mond (zoals bij een gevangene in films). De meneer die het dichtst bij het deurtje zit houdt de sjaal achter het hoofd van die meneer vast waarbij hij met zijn hand leunt op het deurtje. Ik kan niet zien of de meneer aan het voeteneind leeft maar ik heb de indruk dat de mannen een lijk aan het vervoeren zijn. Ik wijs ernaar zodat Antoon het o ziet maar inmiddels zijn we er voorbij en is het tafereel niet meer zichtbaar. Ik vraag aan Sujith of hij wat zachter wil rijden zodat hun riksja die van ons weer inhaalt en Antoon kan zien wat zich daarin afspeelt. Helaas slaat deze een eindje achter ons rechtsaf en verdwijnt hij, mij perplex achterlatend. Misschien maar goed ook dat hij niet weer voorbij reedt want zo is dit beeld Yaan bespaard gebleven.

Na 2 uur rijden komen we aan bij Wonderla waar Aneesh en Miriam ons al op staan te wachten. Onze spullen nemen we mee naar binnen omdat daar een grote locker is waar alles in kan. We kleden ons om want dit pretpark heeft ook veel waterattracties waar je natuurlijk het beste makkelijke kleren voor aan kunt doen. Zwemkleding is echter geen optie. De meeste mannen lopen in korte broek en shirt en de vrouwen in hun normale kledij die ze ook op straat aan hebben. Ik heb een lange wijde zwembroek en een shirtje aangedaan waardoor ik naast mijn afwijkende huidskleur ook nog eens opval door die gekke kledingkeuze. De vrienden van Aneesh kijken inmiddels, net als Yaan, met grote ogen en een glimlach van oor tot oor in het rond. De eerste attractie die we tegenkomen is vergelijkbaar met de NL vliegtuigjes op de kermis. Yaan en de jongens willen erin dus we gaan met z'n allen mee. Om ons heen horen we allemaal enthousiaste geluiden en zingende mensen. Vooral de mannen zitten helemaal uitgelaten in de attracties; roepen, zingen, maken geluiden, teken hun handen de lucht in en zwaaien enthousiast naar de mensen aan de kant. In verhouding zijn er weinig kinderen te zien maar onze negen jarige Yaan past er perfect tussen met haar grote glimlach.

Gelukkig is het niet zo druk in het pretpark, ook al is het zondag. Waarschijnlijk omdat we buiten het seizoen zijn gegaan zegt Miriam. Het is in deze periode erg warm en dan doen locale mensen dit soort dingen minder snel. We hoeven nooit langer dan 25 min te wachten en vaak kunnen we zelfs gelijk doorlopen. Af en toe eten en drinken we wat. Miriam heeft ons allemaal een betaalbandje gegeven waar 500 roepie op staat waardoor iedereen zelf kan beslissen waar dit aan uit te geven.
We wachten een tijd met de waterattracties omdat we anders niet meer in de andere mogen maar om 15:00 is het dan eindelijk zover! Antoon en ik hebben ons hier heerlijk op kunnen verheugen! Helemaal oververhit nemen we (met een matje) de eerste glijbaan die al perfect verkoelend is. De rest van de dag lopen we vooral heen en weer tussen alle waterattracties. Het park is erg groot en er zijn heel veel toffe waterattracties dus we vermaken ons tot aan sluitingstijd. 
Om 19:00 uur sluit het park en lopen wij rustig met alle andere bezoekers richting de uitgang. Even omkleden zodat ik drogen kleding aan heb, al is dat voor het weer echt niet nodig want het is nog altijd boven de dertig graden. Ansel komt aanzetten met twee kleine knuffelbeertjes die hij in het park heeft gekocht voor mij en Antoon, wat een lieverd is dat zeg!! Hij is echt één en al goedzak!
We rijden in de richting van het vliegveld maar stoppen eerst onderweg nog even voor een avondmaaltijd. Super leuk zo met zijn allen. Aneesh heeft een fijne hechte vriendengroep.
Na de maaltijd nemen we afscheid van Ansel en Jithu omdat zij terug gaan naar huis. Sujith, Miriam, Yaan, Aneesh en wij gaan met de riksja richting het vliegveld om daar in de buurt een hotel te vinden. Yaan is heerlijk moe en valt aan onze voeten in slaap. Na een uurtje rijden vinden we een betaalbaar hotelletje op 5km van het vliegveld. Aneesh regelt wat korting en daarna nemen we afscheid. Niet voor lang want ze komen as donderdag met z'n drieën naar NL om hier t/m september te blijven.

Het hotelletje is niet veel maar er is airco op de kamer en we hoeven er alleen maar te slapen dus het is oké. Het is ondertussen al 23:00 uur en morgen moeten we vroeg op dus we gaan direct slapen.