Vrijdag 26-02-2016

We hebben goed geslapen in de Airco gekoelde hotelkamer. Vandaag slapen we een beetje uit omdat we pas om 10 uur af hebben gesproken met de botenman. Helaas valt het ontbijt in dit hotel wat tegen maar dat maken we vanmiddag wel weer goed. Eerst kijken hoe we het vandaag gaan aanpakken. De man staat al op ons te wachten wanneer we het ontbijt geserveerd krijgen. Tijdens ons eten legt hij uit wat de mogelijkheden zijn. We kunnen een trip maken van 24, alles inbegrepen, een trip van 8 uur of gewoon per uur betalen. 

We hebben allebei geen zin in zo'n lange tocht omdat het erg warm is en op het water is geen enkele verkoeling anders dan het rieten dakje op de boot. Daarnaast lijkt het mij gaaf om juist in de kleine dorpjes te varen op de kleinste beekjes. Daarvoor hebben we een kleinere boot nodig wat deze man ons ook aan kan bieden. Voor 2000 roepie (ong.€32,-) kunnen we zo'n trip regelen en kunnen we vanavond weer richting Manappuram dus dat zien we wel zitten. 

We worden opgehaald door een riksjachauffeur die tijdens de boottocht op ons zal wachten om ons daarna (in de middag) weer terug te brengen naar Kollam busstation. Het is een rit van 50 minuten waarbij de chauffeur natuurlijk weer flink aan het rijden is dus bij aankomst zijn we klaarwakker. Hij brengt ons naar een dorpje op een van de vele eilanden binnen in India. Daarvoor gaan we ook een deel met een provisorisch pontje gemaakt van twee houten bootjes die als een catamaran aan elkaar zijn gemaakt met houten platen erbovenop voor de voertuigen. Om voertuigen erop te krijgen gebruiken ze ijzeren rekken die een medewerker op de juiste afstand van elkaar legt. Het is allemaal wat oud en krakkemikkig maar het werkt en ik vind het heel kunstig bedacht! Zoals je hier veel meer ziet weten de mensen hier van niets (afval) iets bruikbaars te maken. Daar weer Nederlanders veel te snel iets weg gooien vind je hier hele oude voorwerpen die tot in de eeuwigheid gerepareerd zijn maar nog steeds hun werk doen en nuttig zijn. Daar kunnen wij nog wat van leren.

Op het eiland worden we ontvangen door een jonge man die een kleine houten boot bezit waar hij ons naartoe brengt. Wij nemen plaats in het midden en hij staat achterop met een grote houten boom (een stok die je in de grond prikt om af te zetten). Hij brengt ons door de kleinste vaartjes waar soms huizen staan maar soms ook alleen natuur te zien is. Af en toe is het helemaal stil en horen we alleen de geluiden van de vogels om ons heen. Andere keren kletsen we met de man en lachen we om grapjes. Het is te merken dat deze man veel vaker in aanraking komt met toeristen. Hij is relaxed en behandeld ons als gelijkwaardig, heel fijn! Hij bezit zelf een Homestay in het dorp waar we door en langs varen en waar hij samen met zijn vrouw en kleine zoontje woont. Onderweg zien we een man die zijn koe aan het wassen is in het beekje, locale vissers aan het werk, een plek waar touw gemaakt wordt van kokosschors, veel onbekende vogels, een slang, verschillende tempels en mensen die een zelfde soort boot aan het maken zijn als waar wij mee aan het varen zijn (handgemaakt met houten planken en kokosschors als touw en opvulmiddel voor de gaten). We gaan ook langs zijn homestay en ontmoeten zijn vrouw en zoontje. Hij laat ons trots zijn cottage zien die er inderdaad netjes en schoon uit ziet. En laatste stukje mag zijn zoontje meevaren. Hij zit trots met een grote glimlach op het bankje naast Antoon die hem vasthoudt omdat hij nog te klein is om los te zitten, wat een schatje! 
Wanneer we terugkomen moeten we even ons best doen om onze riksjachauffeur wakker te krijgen die dubbelgevouwen op het kleine achterbankje ligt te slapen. Inmiddels is het middag en hebben we best trek na het ontbijtje van vanochtend dus vragen we aan de chauffeur of hij een goed tentje weet. Even later zet hij ons af bij een restaurantje waar al een paar mensen aan het eten zijn. We nodigen hem uit om mee te eten maar weer barlijst hij in zijn riksja wachten op ons. We vragen om eten wat niet spicy is en krijgen een flinke lading aan gerechten die alle,aal niet spicy zijn. Bij het vijfde sausje geef ik aan dat er niet meer op tafel hoeft te komen omdat het nu al te veel is voor twee personen. We genieten want het eten is echt heerlijk! Wanneer we opstaan vraagt de ober aan Antoon of hij een selfie met hem mag maken. Wanneer hij klaar is wil hij ook met mij op de foto. Wanneer de andere mannen in het restaurant door hebben dat hij het voor elkaar heeft ook met mij op de foto te mogen komen ze in de rij staan. Zo sta ik wederom met weer 6 vreemde mannen op een selfie op hun telefoon.

De chauffeur staat al op ons te wachten. Hij brengt ons in rap tempo naar het busstation zodat we vanaf daar direct de bus richting Alleppey kunnen pakken (weer iets dichter bij Manappuram). Het is een lange rit en het is behoorlijk heet on de bus omdat het midden op de dag is. Antoon verbrand zijn blote benen aan het skylederen bankje en springt weer overeind. Het vele zweten zorgt ervoor dat ik nog maar 1x naar de wc ben geweest vandaag, terwijl ik al wel twee en een half liter water heb gedronken. Je hele lichaam voelt vies en plakkerig maar dat moet je maar gewoon accepteren, er zit niets anders op. Het is een soort haat liefde verhouding met de zon. In de ochtend en avond is het heerlijk wanneer de zo'n een beetje minder is en de schaduwen en briesjes zorgen voor een aangename warmte. In het midden van de dag begint het echt bijna te warm te worden voor ons blanke Nederlanders. Zelfs de inwoners geven aan dat het behoorlijk heet is voor deze tijd van het jaar en in maart wordt dit alleen maar erger! Wanneer ik naar de bedekkende lagen kleding (vaak synthetisch) van de vrouwen hier kijk heb ik echt medelijden, al hoor en zie ik ze niet zo puffen en steunen als hoe ik doe.. De mannen hebben niets te klagen wat dat betreft. Ze mogen dragen wat ze willen en lopen dan ook vaak met ontbloot bovenlichaam in een soort wikkelrok waar ze verder ook niets onder aan hebben. Ik bedenk me hoe vrij ik als vrouw ben in Nederland, waar ik kan en mag dragen wat ik wil, doordat de vrouwen in voorgaande generaties hebben gevochten voor gelijkheid tussen man en vrouw.

In Alleppey kopen we nog een aantal mooie spulletjes waarna we besluiten dat we echt niet meer geld op willen maken en een restaurantje opzoeken voor een klein avondhapje voordat we naar Miriam, Yaan en Aneesh terug gaan. Antoon heeft zin in een koud biertje en we komen uit in een donker café van een smerig hotel. Al voelt het eten hier niet echt veilig vanwege de vieze omgeving, we bestellen toch wat en het is nog lekker ook. Elke keer hoop ik dan tijdens het eten dat ik niet nog een keer zo ziek word want dat is echt naar. Ik houd er een klein beetje rekening mee door geen vlees te bestellen en alleen dingen te eten die goed gekookt zijn.. Toch weet je het nooit hier. Antoon geniet van zijn kippetje zoals hij al zo vaak besteld heeft hier in India.
Het begint laat te worden dus we besluiten de bus te pakken. Na 30 min rijden worden we geseind door de conducteur en stappen we uit bij het begin van Manappuram. Dit keer lopen we het hele stuk naar het huis waarbij we op het laatst net denken dat we verdwaald zijn wanneer we toch een bekende hobbel in de weg tegenkomen. Op dit kruispunt staan we even stil om te kijken welke kant we op moeten maar een buurvrouw heeft ons al opgemerkt en komt naar buiten om de richting van het huis op te wijzen. Het is net om het hoekje dus we zijn goed gelopen. Het is inmiddels 21:30 uur en Miriam, Yaan en Aneesh verwachten ons nu niet meer terug dus ze kijken even op wanneer we aan het hek staan. De vorige keer waren we al opgemerkt door een vriend van Aneesh die hem daarna had gebeld om ons op te halen. Hier zelf heen lopen door de donkere steegjes vond ik ook wel een leuke uitdaging. Aan de eettafel vertellen we enthousiast ons avontuur waarna we allemaal het bed in duiken waar we weer een warme nacht tegemoet gaan.