Donderdag 25-02-2016

Vandaag zijn we van plan om richting Kollam te gaan, één van de oudste havenplaatsen van Kerala. Toen de haven te klein bleek te zijn voor de grote handelsvloten van de Hollandse en later Engelse kolonisten, raakte het stadje stilaan in vergetelheid. Tegenwoordig is het weer een levendig plaatsje.

Wij gaan er naartoe omdat mijn broer Thomas met een eindproject bezig is voor school waarbij hij met een groep mensen een machine ontwerpt dat vies water kan filteren in drinkbaar water met behulp van Ultra Filtration. Deze machine zou hier in deze stad moeten staan volgens hun website en Thomas heeft ons de gegevens opgestuurd.

Het duurt even voordat we onderweg zijn vanuit Miriam omdat we mogen genieten van een lekker ontbijtje dat Miriam voor ons gemaakt heeft. Na het ontbijt wandelen we door de kleine steegjes van het dorp waar Miriam, Yaan en Aneesh wonen. We trekken veel bekijks door onze aanwezigheid hier maar zijn er al zo aan gewend dat we glimlachend over straat lopen zonder ons er nog ongemakkelijk over te voelen.
Bij de grote weg wachten we 5 minuten op de bus die ons naar Shertalla zal brengen waar we overstappen op de bus naar Kollam. In totaal is het een rit van drie en een half uur maar daar kijken we niet meer van op. Dat is zelfs dichtbij volgens Aneesh. Vlak voor Kollam gaat de weg wat omhoog waardoor je aan beide kanten een afgrond van anderhalf meter hebt. Langs die weg zien we veel autowrakken die daar achtergelaten zijn. Bussen, vrachtwagens, auto's, riksja's allemaal volledig in de prak waarbij ik me afvraag of de bestuurders vandaag de dag nog steeds hier op aarde rondlopen? De bus knalt van de ene naar de andere baan en drukt alle andere weg gebruikers van de weg. Maar zo is het verkeer hier geregeld en wanneer je je er bewust van bent en meegaat in die flow dan kan je jezelf levend van A naar B brengen. Als je zo zou rijden als in NL dan lig je binnen de kortste keren ook op de kop onderaan de weg vastgeklemd tussen metaal wat ooit een voertuig was. Maargoed... onderuit op de je stoel hangen, je bezighouden met je telefoon of een goed boek en meegaan met de bewegingen van de bus (misschien ook af en toe een schietgebedje doen zoals de rest van de mensen hier) helpt je Nederlandse stressreacties iets te onderdrukken.

Kollam is een grote stad waar meerdere grote wegen op uitkomen. Het is druk en onoverzichtelijk maar omdat we de navigatie van Antoon kunnen gebruiken om de locatie van Green Waters te vinden lopen we al vrij snel in de goede richting. Op de straat zelf is het even vragen en zoeken maar ook daar zie ik snel een reclamebord (tussen de massa's borden) wat ons naar de tweede verdieping van een gebouw wijst. Ik vraag me af waar we terecht zijn gekomen wanneer ik de donkere hal inloop en de kapotte, vieze en ongelijke stenen trap naar boven neem. Op de eerste verdieping lopen we tegen een muur waar op willekeurige plekken (dezelfde vorm) gaten inzitten wat verdacht veel lijkt op kogelgaten. We lopen door en worden door de conciërge naar het kantoor van Green Waters gestuurd aan het einde van nog een donkere en lege hal. Het kantoor blijkt gesloten en de meneer geeft aan dat we morgen om 10:00 uur terug kunnen komen. Balen! Nee dat is niet de bedoeling.. we wilden sowieso niet naar een kantoor maar naar de fabriek! Volgens een meneer in het kantoor ernaast staat de fabriek van Green Waters helemaal in Chennai (helemaal aan de andere kant van Zuid India). Dus we ontdekken dat we nooit daadwerkelijk de machine gaan zien waarvoor we hier gekomen zijn. Om wat informatie op te vragen noteert Antoon toch het telefoon nummer op de deur van het kantoor voordat we teleurgesteld weer de straat op stappen. We lopen in de richting waarvan we gekomen zijn en overleggen ondertussen wat we gaan doen met de tijd die deze dag nog rest. Al lopend komt er een studente naar ons toe die vraagt of we mee willen doen aan een enquete over het verkeer in deze stad. Ik leg uit dat onze waarnemingen totaal verschillend zijn dan die van de Indiase mensen en daardoor geen betrouwbare cijfers zullen geven maar deze studente vindt het natuurlijk geweldig dat we mee willen doen dus ik vul haar formulier in.. Ondertussen helpt de studente Antoon met het bellen van het nummer van Green Waters. Ze geeft aan dat de mevrouw aan de andere kant van de lijn vraagt of we over een half uur terug willen bellen zodat we met haar man kunnen spreken. Ik zit met de vragenlijst in een steegje waar een canvasdoek van 4 bij 4 meter hangt met gezichten erop van jongvolwassen jongens en meisjes. Ze kijken allemaal bloedserieus en sommige foto's zijn flink verouderd. Onder de gezichten staat een nummer. Antoon vraagt de studente waar dit doek voor bedoeld is en zij legt uit dat dit de topstudenten van de school zijn waarvan we bij de ingang zitten. Antoon is verrast en zegt dat hij dacht dat dit vermiste mensen waren met het telefoonnummer van hun familie eronder voor het geval dat je iemand gezien hebt. De studente en Antoon lachen samen om het misverstand. Het klopt dat de foto's je doen denken aan de foto's die ze op het NL tv-programma 'vermist' laten zien wanneer iemand gezocht wordt. Dit soort doeken hangen op meerdere plekken in de stad.

Wanneer ik klaar ben met het invullen lopen we het straatje door op zoek naar een mooie zilveren armband voor Antoon. We kunnen niet echt iets vinden maar doden zo wel onze tijd zodat we het nummer nog een keer kunnen bellen. Na 20 sec gepraat te hebben blijkt echter dat we geen Indiaas beltegoed meer hebben en wordt de verbinding wederom zonder resultaat verbroken. We besluiten terug te lopen naar de meneer in het kantoortje naast die van Green Waters om hem te vragen ons te helpen. We lopen binnen en treffen de man in dezelfde houding aan als toen we de ruimte verlieten. Hij heeft 5 telefoons en een mobiel voor zich op de tafel liggen maar, in ieder geval vandaag lijkt er weinig bedrijvigheid. De vriendelijke meneer wil ons (natuurlijk) helpen en we worden uitgenodigd plaats te nemen voor hem op twee plastic (tuin)stoeltjes. De meneer belt met zijn mobiel naar het nummer en geeft mij te telefoon. Het is een kort gesprek want de man aan de andere kant van de lijn geeft aan dat hij al onderweg is en binnen 5 minuten arriveert. Gelukkig klopt deze tijdsinschatting (deze keer) wel en is hij er binnen no-time. We leggen uit dat we eigenlijk op zoek zijn naar een UF machine en ook hij geeft aan dat deze niet hier in de buurt te zien is. Hij zegt dat hij nog een afspraak heeft waar hij nu naartoe moet maar dat hij naderhand wel het een en ander aan ons kan uitleggen. Omdat ik denk dat mijn broer dit wel interessant zou vinden en omdat Antoon direct op de uitnodiging in gaat, zitten we voordat we het weten in zijn grote dure airco-gekoelde auto (best bijzonder hier) op weg naar zijn klant. Ik denk dat hij een soort van reparateur is (met een auto van de zaak) omdat hij persoonlijk naar een adresje gaat. We komen aan bij een flink complex waar de eigenaar al 45 minuten aan het wachten is omdat meneer eerst naar ons is gereden. De eigenaar lijkt er niet om te malen (en trouwens ook niet dat er ineens twee vreemde mensen in zijn oprit staan) en stelt, net als de meesten hier, belangstellend vragen aan ons. Na een half uur zijn de mannen klaar met praten en vraagt de man van het kantoor of wij even mee willen naar zijn huis omdat deze vlakbij is. Oké prima.. we gaan mee, we zijn nu ergens waar we de weg terug nooit zouden vinden en hopelijk krijgen we daar nog wat informatie over de machines. Onderweg naar zijn huis komen we er eindelijk achter dat deze meneer de eigenaar is van Green Waters, een bedrijf met een grote fabriek en adresjes over het hele land waar zij zuiveringsinstallaties plaatsen. Sinds 2 jaar heeft hij ook een paar bedrijven in Saudi Arabië opgestart waar zijn 20 jaar oude zoon volgend jaar verantwoordelijk voor wordt. Ook zijn vrouw werkt in het bedrijf en daarnaast hebben ze honderden werknemers onder zich.

We komen aan bij een flink stuk grond met een groot landhuis. Na de oprit van 200 meter komen we aan bij de voordeur van het huis waar zijn familie ons al op staat te wachten. We begroeten zijn ouders, zijn tante en zus met mannen, zijn vrouw en twee kinderen (zoon 20 en dochter 14). Ik voel me ineens totaal underdressed met mijn vieze zweetbroek en het sportshirt die ik al 4 dagen aan heb met deze hitte. Hun huiskamer is ruim, zonder rommel en fraai ingericht. We worden naar de eettafel gewezen waar er binnen 1 minuut drankjes en  schalen met fruit voor ons worden neergelegd. Het gezin zelf eet er niets van maar herhaald meerdere malen dat alles voor ons is en dat we moeten genieten. Vader en twee kinderen zitten aan de tafel en we hebben in heel gesprek over hun bedrijf. Daarnaast geeft dochter aan dat ze na haar reguliere onderwijs graag gynaecologie wil gaan studeren. Het meisje geeft een prettige energie af en is, naar ons idee, erg wijs voor haar leeftijd. Ze geeft aan dat wij al het derde bezoek zijn van die dag maar dat ze het leuk vindt om met vreemden, en vooral buitenlanders, te praten over de verschillende culturen. Moeder komt er af en toe nieuwsgierig bij staan maar is vooral aan het rondlopen om haar schoonouders te helpen. Zoon gedraagd zich wat bijdehand en doet voorkomen alsof hij de kennis en ervaring in huis heeft van een 50 jarige. Om 21:00 uur (we hebben nog steeds niets gehoord over de machines) geef ik aan dat het voor ons handig is om een hotel te zoeken omdat we in een vreemde stad zijn en het al pikkedonker is op straat. Dochter geeft (in perfect Engels trouwens!) aan dat haar vader ons wel naar een goed hotel zal brengen waar we vannacht kunnen blijven. Eerst krijgen we alsnog een klein beetje informatie van de zoon, over de machines die zij maken en beheren. Ik vraag een visitekaartje zodat ik deze aan mijn broer kan overhandigen wanneer we weer in NL zijn. De zoon geeft aan dat hij het heel leuk zou vinden om Thomas van informatie te voorzien.
Eindelijk worden we dan toch richting het hotel gebracht in Kollam. Het is zo'n 50 minuten rijden van zijn huis. Onderweg vraag ik meneer of hij een goede plek weet waarvandaan we morgen een tochtje kunnen maken met een houseboot (erg bekend hier in het gebied). Hij geeft aan dat hij wel iemand weet en hij regelt dat deze meneer morgen in het hotel staat om ons mee te nemen op een boottochtje. NICE! want dat hadden we ook in onze gedachten om te doen dus dat komt erg goed uit! In een flits zien we ook een meneer aan de kant van de straat liggen. Hij beweegt zich niet maar we zijn er zo snel voorbij dat ik (een beetje geschokt) ook niet kon zien wat er aan de hand was. Ik zag alleen dat de mensen op straat langs hem heen liepen en er niet naar omkeken.
Wanneer we aankomen regelt meneer alle zaken met de receptie. Ik was nog aan het hopen dat het geen knetterdure plek zou zijn maar dat valt reuze mee! We worden door een medewerker naar onze kamer gebracht en meneer loopt mee. Meneer regelt dat de airco aangezet wordt en de medewerker de kamer netjes achterlaat. Wanneer de medewerker weg is geeft meneer aan dat er ook roomservice is en dat hij ons op een biertje wil trakteren. Met een beetje moeite overtuig ik hem dat het leuker is om in het restaurant van het hotel een biertje te nemen (ik wil zo'n vreemde kerel toch niet hebben zuipen in de kamer waar ik straks nog moet slapen!) dus lopen we richting dit vertrek. Binnen is het best gezellig al zitten er alleen maar mannen bier te drinken. We nemen plaats aan een tafel en bestellen drie biertjes met wat hapjes. Omdat de meneer steeds ruimdenkender en losser wordt bij elke slok alcohol die hij naar binnen werkt, verloopt het gesprek ook steeds soepeler en 'kruipt hij uit zijn schulp'. Na het derde biertje (van 650 ml) geef ik aan dat ik moe ben en naar bed wil. Meneer probeert met al zijn overtuigingskracht Antoon over te halen nóg een biertje met hem te drinken maar gelukkig begrijpt Antoon mijn opmerking en bedankt hij. Ik spreek mijn zorgen uit over zijn autorit naar huis maar meneer spreekt (met dubbele tong) heel zelfverzekerd uit dat hij een erg goede chauffeur is. Hij staat erop dat hij de rekening betaald al geven we meerdere keren aan dat wij dat willen doen. Na het betalen loopt meneer wederom mee naar onze kamer. Hij loopt direct door naar de wc waar hij zijn behoefte neerlegt en wanneer hij terugkomt is er even een (voor ons) ongemakkelijke stilte waarin mij niet duidelijk is wat hij wil. Ik geef nogmaals aan dat ik erg graag naar bed wil (het is inmiddels nacht) en uiteindelijk heeft meneer door dat hij daarom niet in onze kamer kan blijven staan. Hij geeft aan dat hij morgen echt met zijn nichtje naar het ziekenhuis moet maar dat hij daarna heel graag nog wat dingen aan ons wil laten zien. We mogen dan bij hem thuis blijven slapen zegt hij. Gelukkig staan Antoon en ik op één lijn en hebben we hier allebei niet zoveel behoefte aan, dus Antoon geeft aan dat we morgen na de boottocht echt weer richting zijn zus willen. HELAAS kom ik er op dat moment achter dat ik mijn (redelijk prijzige) zonnebril nergens kan vinden en ik doe een schietgebedje dat deze beneden in de auto ligt en NIET In zijn huis want dat zouden we verplicht zijn morgen weer daarheen te gaan! Hij vraagt om nog wat selfies en dan lopen we met hem mee naar zijn auto waar ik GELUKKIG mijn zonnebril weer terug vind! We nemen afscheid en bedanken hem voor deze avond en zijn gastvrijheid. 

In bed praten we na over deze ervaring. Miriam had ons al op de hoogte gebracht van deze vorm van gastvrijheid bij de Indiase mensen. Ze gaf aan dat je niet zomaar even kan kijken omdat je altijd voor meer wordt uitgenodigd bij (vaak) de hele familie. De ervaring was erg grappig en achteraf zou ik het zo weer doen maar ik kan me ook heeeel goed voorstellen dat het een stuk minder grappig wordt wanneer je hier woont en zaken probeert te doen want zo kost dat natuurlijk ontzettend veel tijd!