Vrijdag 19-02-2016

Vandaag verhuizen we naar de boomhut. Te gek om deze eindelijk van binnen te mogen zien! Vanavond krijgen we nog wel een enge verrassing.. 

Eerst maken we na het ontbijt een wandeling met een gids (Saami) die ons weer alles kan vertellen over de omgeving. Hij wijst bomen aan waar olifanten afgelopen zomer hun huid tegenaan hebben geschuurd. Fantastisch te bedenken dat die mooie beesten hier nog steeds in het wild leven en op dezelfde paden lopen als wij vanmiddag doen. Momenteel zitten ze, helaas, niet in dit gebied. Ze lopen elk jaar hele stukken tussen de verschillende bergen door op zoek naar vers eten en stromend water. Volgens de gids leven er in in dit gebied in totaal 12 olifanten, 4 beren, 2 luipaarden en een heleboel apen en natuurlijk vogels en andere kleinere beesten. De gids verteld ons dat de beren zich ophouden op en achter de berg waar wij eergisteren hebben gewandeld, hij zegt dat het niet verstandig is om daar het bos in te gaan (gelukkig zijn wij ook niet verder gegaan dan de top en terug). We zijn blij dat we de gids mee hebben genomen omdat hij precies de juiste uitkijkpunten weet en ons hiernaartoe begeleidt. Saami is enthousiast en een prettig gezelschap dus wanneer we terug zijn geven we hem een goede fooi om onze dankbaarheid te tonen.
Saami loopt ons voor naar de boomhut. Het is een stukje lopen waarbij we met een hangbrug over de rivier gaan. We hebben gelukkig goede rugzakken dus klimmen met gemak de stijle trap van de boomhut op. De boomhut zit hoog in een dikke oude boom waar je middels een luik naar binnen kan komen. In de boomhut staat een comfortabel tweepersoonsbed en wat kleine meubels. Ook binnen zie je de dikke takken van de oude boom waar de boomhut op en omheen is gebouwd. De badkamer is simpel maar voorzien van alle benodigde meubels. Een sta-wc waar je onder de boomhut een emmer kunt zien hangen. Een wastafel en een douche met warm water. De bodem van de douche is zo gemaakt dat de latjes wat wijder uit elkaar staan waardoor het water erdoorheen naar beneden kan stromen, hoe simpel doch ingenieus. Wanneer we op bed ploffen en stil zijn voelen we de boom licht heen en weer wiegen op de wind, waarbij de hut en de takken tegen elkaar aanschuren en zachte krakende geluiden achterlaten. Wat is dit ontzettend gaaf zeg!

Omdat we nog geen middageten hebben gehad kruipen we weer via de trap omlaag en wandelen we naar het restaurant. We hebben beide niet heel veel trek dus bestellen een kleine snack om de middag door te komen. 
Na de snack gaan we direct weer richting de boomhut om te genieten van de rust en het uitzicht. Ik ben begonnen in een dik Engels boek van Kenn Follett 'Winter of the world'. Het boek lag in de relaxruimte van het resort en ik dacht, ik probeer het een keer. Het Engels lezen valt me alleszins mee, dus inmiddels ben ik al een behoorlijk eind. Antoon is nog een stuk gaan lopen vanmiddag en heeft wat foto's gemaakt van de omgeving. Toen ik alleen boven in de hut op de veranda zat hoorde ik op een gegeven moment gekraak. Toen ik naar beneden keek was ik getuige van een paringsritueel tussen twee grote rattenslangen. Ze kronkelden tegen elkaar op waarbij ze hoog van de grond kwamen met een groot deel van hun lichamen, te gek! Daarnaast heb ik een paar hele mooie vogels gezien die heel dichtbij langs vlogen of op takken van 'onze' boom gingen zitten zodat ik ze goed kon observeren. 

Na het avondeten (zoals elke keer is het ook deze keer erg lekker!) gaan we in de relaxruimte zitten om een filmpje te kijken. Om 23:00 uur is de film afgelopen en gaan we richting de boomhut. Het restaurant is inmiddels dicht en de medewerkers zijn al weg. We hebben geen lamp maar het pad waar we langs moeten is goed verlicht dus we kunnen wel zonder. Het is een stukje lopen en hoewel het pad goed verlicht is voelt het toch wat griezelig omdat het verder volledig verlaten is en voor ons een vreemde omgeving. Wanneer we bij de boomhut aankomen en de trap op willen gaan horen we allebei een knarsend geluid ongeveer drie meter bij ons vandaan. We schikken en deinzen terug. We kunnen niet zien wat het is want we kijken het pikkedonker in. Dit is het einde van het pad, dus ook het einde van de verlichting. Antoon pakt een grote tak en maakt een hard geluid. Daarna horen we nog een keer een knarsend geluid die zich afzet en verdwijnt tussen de bosjes de heuvel op. We lopen met een sneller tempo het trapje van de boomhut op en sluiten het Luik zo snel mogelijk achter ons. Ik ben behoorlijk geschrokken en krijg nu de kriebels van de hele boomhut. We inspecteren alles met de felle zaklamp die Antoon inmiddels gepakt heeft maar kunnen, ook buiten, niet meer ontdekken. Op een paar spinnen en insecten na zijn wij de enigen in de boomhut. Rondom de hut horen we vooral heel veel kikkers. Af en toe loopt er iets op ons dakje maar daar schrikken we niet meer van. Het duurt niet lang of ik val in een diepe slaap. Antoon heeft meer moeite om de slaap te vatten vanavond.