Woensdag 17-02-2016

20:49
We zitten aan het kampvuur terug te denken aan de relaxte lummel-dag. Vanochtend de wekker gezet zodat we om 9 uur aan het ontbijt konden verschijnen. Een buffet met genoeg keuze. Wij gingen allebei voor de scumbled eggs met toast.
Na het ontbijt heerlijk gedoucht en op bed naar mijn luisterboek geluisterd tot ik weer in slaap viel. Antoon heeft een boek gelezen en is daarna naar het straatje achter het resort gegaan waar hij heeft mee gedaan met cricket met een paar jochies die daar al aan het spelen waren. Om 12:30 uur heeft hij mij weer wakker gemaakt (ik had met gemak verder kunnen slapen) voor de lunch. 
Na de lunch zijn we een stuk gaan wandelen langs de rivier. Toen we richting de rivier aan het lopen waren, over het pad van het resort, ritselden er ineens twee grote slangen voor ons langs. Slangen van beide ongeveer anderhalf meter lang en een mannenvuist dik schoten allebei een andere kant op. Antoon heeft nog net het laatste stukje van de vlucht van de beesten kunnen filmen maar ze waren erg snel weg. Later horen we dat het rattenslangen zijn (die in deze tijd aan het paren zijn), wat Antoon verkeerd verstaat waardoor hij een tijdje denkt dat we naar ratelslangen op zoek zijn :-)  hihi. We hebben nog een tijdje gezocht maar konden er helaas geen meer vinden. 
Wanneer je een tijdje langs de rivier loopt kom je uiteindelijk een metershoge waterval tegen. De waterval is, ondanks de droogte, nog behoorlijk groot maar ik kan me voorstellen dat dit gigantisch is in het regenseizoen. We staan aan de afgrond van de waterval en kunnen zo wel minstens 30 meter omlaag kijken. Alle wanden zijn zo stijl dat je met geen mogelijkheid bij het poeltje beneden kunt komen dus we klimmen omhoog naar de top van de berg. De berg waar we opstaan is de laagste in de omgeving dus we worden omringt door bergtoppen. Een mooi geweldig uitzicht.
Locale mensen verbranden delen van de bergtoppen voor het lemongrass wat er groeit. De steeltjes hiervan gebruiken ze om bezems van te maken. Het is jammer om te zien dat ze daarvoor delen van de natuur verwoesten waardoor er kale vlakten overblijven. Helaas is dit voor deze mensen een behoorlijke inkomstenbron en hebben ze het nodig om van te leven, dus overal om ons heen zien we kleine brandjes en kale roetzwarte vlaktes. Het maakt de omgeving zelf niet minder mooi hoor, we genieten volop.
Wanneer we terugkomen is het 16:00 uur. Antoon heeft om 17:00 uur met de jongens van het dorp afgesproken om nog wat cricket te spelen dus in de tussentijd vermaken we ons met een goed boek. Wanneer we richting de jongens lopen zien we ze in de verte al spelen. We doen mee. En ik merk dat het nog behoorlijk lastig is om die bal te slaan omdat deze eerst op het hobbelige speelveld stuitert voordat je mag slaan, wat er voor zorgt dat de bal niet meer in te schatten is. Antoon had de vorige bal zo ver weg gemept (over een aantal huisjes heen) dat hij een nieuwe moest kopen in het winkeltje. De jongens vertellen hem nu telkens dat hij zachtjes moet slaan wanneer hij aan de beurt is. 
Met dat we spelen komen er steeds meer kinderen en jongeren bij. De kleinste kindjes spelen met een wiel en een stok waarmee ze het wiel voortbewegen. Ik moet denken aan de foto's van vroeger, voor mijn tijd, waar kinderen in NL dit spel ook speelden. De kinderen vermaken zich hier met zulke simpele voorwerpen, waar ze zelf en manier bij bedenken hoe ze er speelgoed van kunnen maken. Het staat in scherp contrast met de kinderen in onze straat, die elke verjaardag de nieuwste steps, bestuurbare auto's en spelcomputers krijgen. De kinderen hier lijken zich er niet minder om te vermaken. 
Een Franse familie, die hier op doortocht zijn met de motor en ook in het resort verblijven, komt ook kijken en meedoen met de spellen. Ik ben dan al aan het voetballen met een paar kinderen en de Franse jongen sluit zich hierbij aan. Hoewel niemand elkaar verbaal begrijpt is de taal van de sport voor iedereen te lezen. Iedereen vermaakt zich goed.
Met dat het later wordt komen ook de jong-volwassenen terug van hun werk of school en sluiten zich aan bij het voetballen. Ik ben inmiddels bij Antoon gaan staan die zijn eeuwenoude goocheltrucjes laat zien aan een groepje kinderen die met open ogen van ongeloof staan te kijken naar de climax. Telkens vragen ze Antoon of hij het nog een keer wil herhalen en staan ze er met hun neus bovenop om te ontdekken wat Antoon doet. Na een tijdje besluit Antoon de goocheltruc uit te leggen aan de oudste van het groepje zodat hij hiermee de bink uit kan hangen. Maar hoe Antoon zijn trucs ook laat zien, de jongen (en later zijn vader) snapt de clou niet waardoor de goocheltrucs een eeuwige mysterie zullen blijven voor dit dorp.
Rond etenstijd nemen we afscheid van de groep, lopen we richting het resort, en gaan we naar het restaurant. We zijn net wat te vroeg dus nemen plaats in het lounge-huisje waar tal van boeken en spellen liggen om de gasten te vermaken.
Het diner is weer overheerlijk en daarna nemen we plaats in het kampvuurtje dat elke avond aangestoken wordt. De andere gasten komen er ook bij zitten en we raken in gesprek. Er klinkt een mix van talen: Frans, Engels, Nederlands (Belgisch), Duits en Deens. Grappig om de gesprekken van een afstandje te observeren. Mensen begrijpen elkaar zonder dat ze de taal echt onder de knie hebben. De Franse familie trekt met de motor door het land en verteld hele verhalen over hun ervaringen op de weg. Hun zoon, Martin (denk van mijn leeftijd), begeleidt het gezelschap (ouders, zusje en vriendin) richting het zuiden van India. Hij werkt voor een reismaatschappij in New Dehli die dit soort reizen aanbiedt. Hijzelf verkoopt alleen en gaat normaal gesproken niet mee op de reis maar voor zijn ouders maakt hij, natuurlijk, een uitzondering. Martin heeft zijn motorrijbewijs, ten ongenoegen van zijn bezorgde vader, in India GEKOCHT. Hij zegt dat het examen bestaat uit het op en neer rijden in dezelfde straat, maar dat heeft hij nog niet gedaan omdat hij daar nog geen tijd voor heeft gehad. Zijn vader verteld bezorgd over de rijstijl (zonder beschermende kleding) van zijn zoon, die vooral in New Dehli rijdt, en verteld gelaten dat hij te oud is om nog wat van zijn 'oude vader' aan te nemen. Ik bedenk me dat je met gezond verstand een heel eind zou moeten komen maar kan me inhouden dit hardop uit te spreken.
Ondertussen krijgt Antoon een Whiskey ingeschonken van het Australisch stel naast ons, dat de drank vervoerd in een verfomfaaide plastic waterfles omdat de glazen fles te zwaar was om mee te zeulen.
Ik ben klaar met het verhaal, en het is tijd om lekker het bed in te kruipen. Ik verheug me op de tweede nacht in dit heerlijke bed! Welterusten en tot morgen.