Dinsdag 09-02-2016

21:24
Vanochtend kunnen we lekker rustig aan doen omdat we gisteren de treintijden hebben opgezocht en erachter kwamen dat de trein om 10:15 vanaf het treinstation in Sagar zou vertrekken. We moeten vanmiddag 2x overstappen om naar Hassan te komen, wat onze eindbestemming is voor vandaag. Vannacht hebben we allebei als een roosje geslapen. Het bed was zo zacht dat het voelde alsof ik in watten sliep. Ik heb deze reis nog niet zo lekker en lang geslapen. Het kost me dan ook enige motivatie om het bed uit te stappen voor het ontbijt. Bij het ontbijt krijgen we de menukaart en mogen we zelf een gerecht uitkiezen. Ik vraag de ober wat een typisch gerecht is voor deze streek en hij raadt een gerecht aan wat ik hem niet na kan zeggen. Antoon en ik bestellen dit gerecht en ik neem al niet meer de moeite om te vragen of het scherp is maar wacht geduldig af op wat er komt. We krijgen een grote knapperige pannenkoek die ruim opgerold is en aan de binnenkant bedekt is met kruiden. Het smaakt me goed! Al is het een behoorlijk heftig begin van de dag door de omvang, de kruiden en de scherpte. 
De ober blijft in de cirkel van 2 meter om ons heen dansen en spreekt ons om de haverklap aan voor óf een goedbedoeld advies over onze reis óf een vraag óf om te vertellen hoeveel toeristen hij al gesproken heeft in dit hotel. Zowel Antoon als ik moeten in de ochtend even tijd hebben om wakker te worden en vinden het moeilijk om zijn, toch al moeilijk verstaanbare, woordenstroom te verwerking in onze opstartende grijze massa. De man is een typisch voorbeeld van de Indiase gastvrijheid wat we in NL zeker en zonder twijfel als 'opdringerigheid' zouden bestempelen. Omdat de man zo vriendelijk is/ probeert te zijn kan ik het niet over mijn hart verkrijgen hem te negeren of bot te doen dus moet van mijzelf voorlopig aanspraak doen op mijn geduld en opgezette glimlach.
Na het vermoeiende ontbijt lopen we op ons gemakje naar het treinstation een kilometer van het hotel vandaan. Natuurlijk zijn we weer de attractie van de dag en trekken alle ogen onze kant uit. Kinderen die ons eerst spotten trekken hun ouders aan de mouw en wijzen onze richting op. Ze zijn verlegen, waardoor ze wegduiken of giebelen wanneer we naar ze zwaaien.
Op het treinstation zijn al veel mensen aan het wachten. Er heerst een relaxte sfeer en mensen wijzen ons vriendelijk de weg. In de trein mogen we gaan zitten waar we willen omdat we niet hebben gereserveerd dus we nemen plaats is een bijna lege coupe. In deze vroege trein zitten sowieso bijna geen mensen. Er komt een meneer in de coupe die ons een tijdje observeert en na even moed verzamelen vraagt waar we vandaan komen. Voor we het weten zitten we weer in gesprek en verteld hij enthousiast over zijn leven. Meneer is 59 jaar en al bijna 40 jaar leraar Engels (al is dat zeker een ander soort Engels dan wat wij kennen) volgend jaar gaat hij met pensioen. De gehele treinreis blijft hij opgewekt herhalen hoe vriendelijk hij ons vindt en dat hij het bijzonder vindt hoe wij met mensen omgaan. De meneer heeft ons, net als de meesten hier, op een voetstuk geplaatst en is ervan overtuigt dat wij beroemde mensen zijn vanwege ons uiterlijk en de dure spullen die we bij ons hebben (fototoestel, telefoons, zonnebril). Door zijn enthousiasme richting ons trekt hij nog een paar mensen aan die er bij komen zitten. Dit is een jong moslim stel met een klein kindje van 2 jaar. Ze kunnen moeilijk Engels maar dat geeft niet want de meneer vat ons hele verhaal van het afgelopen uur aan ze samen. De mevrouw wil graag met mij op de foto en de meneer met Antoon dus zo belanden we weer in een reeks selfies. Ondanks dat het een prima gesprek was ben ik ook blij dat we onze halte na 2 uur hebben bereikt en onze weg weer met z'n tweeën kunnen vervolgen.
We zijn op het station van Shimoga en weten dat we nog anderhalf uur moeten wachten op de volgende trein richting Birur waarvandaan we verder zouden moeten met de bus omdat er geen rechtstreekse verbinding naar Hassan zou zijn. Omdat hier in India de informatieverschaffing verre van optimaal is vraag ik toch nog maar een keer bij het loket welke trein we moeten hebben richting Hassan. Daar vertellen ze mij dat we ook de trein van 16:50 kunnen nemen, die gaat rechtsstreeks naar Hassan (hèh, maar uw collega zei net dat er geen treinen rijden naar Hassan?). Oké dan nemen we die.. maar wat doen we met de volle 4 uur die daartussen zit dan? We besluiten een riksja naar het centrum te nemen om daar onze tijd te vullen. Dat blijkt alleen makkelijker bedacht dan gedaan omdat de (meer dan 30!) riksjabestuurders die ons willen helpen geen idee hebben wat we willen. 
Centrum? Nee dat kennen ze niet. Mooie plekken? Nee die zijn hier niet. Er is wel een market maar daar willen we toch niet heen? Bij gebrek aan betere communicatie stemmen we in met de markt. De riksjabestuurder vindt dit echter zo'n gekke situatie (omdat we dus eigenlijk geen bestemming hebben) dat hij onderweg een paar keer stopt om te bellen met iemand die naar zijn mening Engels kan maar toch onverstaanbaar voor ons blijkt te zijn. Dan maar stoppen bij wat schooljongens om nogmaals te vragen wat onze bedoeling is. We leggen de jongens uit dat we een tijd moeten wachten op de trein en daarom even de stad in willen. Ze begrijpen wat we zeggen maar snappen niet waarom we niet op het station blijven, daar komt toch onze trein? Blijkbaar is het niet normaal om het station af te gaan wanneer je over moet stappen, zelfs niet wanneer hier 4 uur tussen zit! Na veel moeite komen we (ongeveer 1 km van het station) aan bij de markt en stappen we uit. Voor de zekerheid vraagt de bestuurder alsnog aan een politieagent of hij Engels kan en moeten we dus voor de zesde keer ons verhaal uitleggen. Ook deze meneer snapt ons niet waarop we het uitleggen opgeven, de bestuurder bedanken en vertrekken. Het marktje, dat door verschillende straten loopt, is het druk. Ook hier worden we nagekeken, toegelachen, toegezwaaid en gevraagd waar we vandaan komen. Na een uurtje zijn we de drukte zat en lopen we naar het park wat we onderweg met de riksja gezien hebben. Voor 20 roepie mogen we er naar binnen. Het is een groot park en er lopen een paar groepjes mensen (vooral schoolkinderen/pubers) maar het is er wel lekker rustig. De achtergrond geluiden van de stad zijn er nog wel maar daar storen we ons niet aan. In het park settelen we ons onder de schaduw van een grote (groene!) boom en gaan we allebei verder aan ons (luister)boek. Geregeld komt er een groepje jongeren al giechelend dichterbij. Sommigen zijn brutaler en durven het aan om te vragen om een selfie. Een vader met twee kleine kinderen drukt zijn kinderen na mijn toestemming snel naast (en op) mij en neemt een foto. Zijn kinderen zijn nog te jong om te begrijpen wat er aan de hand is en vragen zich zichtbaar af wat er zo bijzonder is aan mij. Ik kijk ze met dezelfde zichtbare vraagtekens aan en zo merk ik dat dit nog de beste verstandhouding was die ik in deze stad heb gehad.
Rond 16:00 gaan we weer met de riksja richting het station waar we nog even wachten op de trein die (alweer) verrassend op tijd komt. We hebben een 'general' ticket dus moeten in de laagste klasse plaatsnemen maar met dat we daar doorheen lopen bedenken we allebei dat we dit niet meer gaan volhouden in de treinrit die 3 uur gaat duren. De coupes zitten afgeladen vol en iedereen zit overal. Het is stikbenauwd en er hangt een vieze muffe lucht. We lopen naar voren waar een jongen ons gebaard naar de AC coupe (de duurste van de treinen). Al hebben we niet gereserveerd, we kunnen gaan zitten en betalen bij de conducteur. Het is inderdaad wel duurder maar alsnog, voor 8 euro samen krijgen we voor 3 uur een zitplaats die vergelijkbaar (maar iets ouder en viezer) is met de eerste klasse van onze treinen in NL.
Om 20:20 uur komen we aan in Hassan. Het is inmiddels donker en we hebben geen idee waar we terecht gekomen zijn dus pakken de eerste de beste riksja en vragen hem ons te brengen naar een goed hotel. De meneer blijkt goed Engels te spreken en is erg behulpzaam. Het eerste hotel zit vol maar bij de tweede kunnen we blijven, en zo zijn we geëindigd bij het Mallige hotel in Hassan. Een duur hotel maar, net als onze vorige nacht, schoon en veilig dus we gaan akkoord.
Morgen willen we van hieruit de, naar wat schijnt indrukwekkende, tempels in Halebid en Belur: 'Chennakeshava temple' bekijken.