Donderdag 04-02-2016

17:02
Uitgeput hangen we onderuit op de loungebedden van het restaurant. Na een paar dagen hier ga je vanzelf mee in het ritme van de rest van de toeristen; s'avonds feesten tot na zonsondergang, in de ochtend alle tijd nemen voor een uitgebreid ontbijt, daarna chillen langs het strand en langzaam sjokken door de steegjes. Antoon had crème nodig dus daar zijn we vanmiddag ook naar op zoek gegaan. We durfden het niet aan om hier rond te rijden op een scooter dus we gingen te voet. Uiteindelijk hebben we zeker 8 km door de snikhete zon gesjokt voordat we vonden wat we zochten in een dorp verderop. 
Onderweg kwamen we een meneer tegen die beweerde een ayurvedisch dokter te zijn en hij bood Antoon een lezing aan. Uit nieuwsgierigheid zijn we gaan zitten. De meneer pakte Antoon bij zijn pols om zijn bloedstroming en hartslag te voelen. Van daaruit kan hij Antoon vertellen waar hij allemaal last van had. Of je er nu in geloofd of niet, de meneer wist bijzonder veel feiten over Antoon's gezondheid te vertellen. Voor elk type mens had hij verschillende mineralen/planten en kruiden in een potje gemalen tot poeder. Voor Antoon zou hij dit dan door elkaar mengen om de juiste combinaties te maken. Met 3maanden zouden zijn klachten verdwenen zijn. Ik merk dat ik, met mijn op wetenschap gebaseerde opvoeding- en denkwijze, het moeilijk vind dit aan te nemen. Naast dat de poeder behoorlijk kostbaar was, leek het ons ook niet zo'n goed idee om hiermee door India en laat staan naar Nederland te reizen vanwege eventueel verboden producten die erin verwerkt worden. Daarnaast is de poeder voor ons onbekend en weten we niet of de Nederlandse maag die ingrediënten wel kan verdragen. We lieten het daarom bij een lezing en Antoon bedankte zijn aanbod.
De terugweg gingen we langs het rotsachtige strand waarvan de strandwachter zei dat dat gebied onbegaanbaar was. Na een flinke klimtocht kwamen we weer op ons eigen vertrouwde strand waar we nu genieten van een koud biertje.
Vandaag dus een rustige dag gehad en op dezelfde plek terug gekeerd. De aankomende dagen zullen we veel kilometers reizen en daardoor in verschillende omgevingen terecht komen. Morgen ochtend willen we rond 9:00 uur vertrekken richting (eerst Vasco Da Gama om mijn mobiel op de halen en daarna) Panjim voor de carnaval. 

Even over de honden hier... De honden hier hebben hun eigen gemeenschap en gedragscodes waarmee ze naast en met de mensen leven. Het voornaamste verschil met Nederland is dat mensen hier zichzelf geen eigenaar noemen maar ze verzorgen de dieren wanneer ze aan komen lopen en behoeftig zijn. In de meeste gevallen zorgen de honden volledig voor zichzelf door te leven op etensresten en afval en te drinken van zoetwaterpoeltjes in de omgeving (zo ook met de katten). Net als de locale bevolking zie je de honden ook in de middag alles op een zo langzaam mogelijk tempo doen. Met zonsondergang komen de honden tot leven en beginnen ze over de stranden te struinen op zoek naar eten maar ook naar plezier. Je ziet de honden geregeld met elkaar, of met opvliegende vogels, spelen. Wanneer er een onbekende hond het gebied in komt lopen rent de hele groep er blaffend op af om het territorium te verdedigen. In de nachten hoor je de honden in grote getallen 'huilen' en blaffen/ ruzie maken. De honden lopen overal, ook op straat, maar ik heb nog geen één ongeluk gezien. De honden springen net als de mensen op het laatste moment aan de kant wanneer er een voertuig aankomt, zelfs wanneer ze midden op de weg liggen te slapen. Af en toe zie je een nestje, daar moet je niet in de buurt komen, de moeder is bang en verdedigd haar nakomelingen. Van mijn, net in de supermarkt gekochte, kauwstokjes moeten ze niets hebben. Ze zorgen liever voor zichzelf zodat ze zeker weten wat ze naar binnen krijgen, heel slim. Ik hou het wel bij een aai over de kop, want ze zijn naast dat alles erg lief en toegankelijk voor mensen