Maandag 15-02-2016

Volgende dag 08:03 geschreven
Vandaag gaan we eindelijk met de stoomtrein van de Nilgiri Mountain Railway. Dit is één van de dingen die we echt willen doen en waarvoor we landinwaarts zijn getrokken. De spoorlijn staat sinds 2005 bij Unesco op de wereld erfgoedlijst vanwege de route die deze volgt.
De trein zal om 14:00 uur vertrekken en we hebben niet gereserveerd omdat dat erg lastig is gebleken via de website dus we moeten zorgen dat we op tijd aan het loket staan om een ticket te bemachtigen. Gisteren ging het loket voor deze kaartjes om 12:15 open maar voor vandaag weten we het niet dus we besluiten dat het toch verstandig is om om 8 uur even te gaan kijken. Antoon laat mij deze keer slapen en gaat zelf richting het station (ong een half uur lopen) om te checken of er al kaartjes zijn. Net als gister wordt hij ook nu weg gestuurd met de mededeling dat er pas vanaf 12:15 uur kaartjes te koop zijn voor deze trein. Als Antoon terug is ben ik inmiddels ook wakker en kleed ik me aan voor het ontbijt. Ik heb helemaal niet zoveel zin in eten vanochtend maar dwing mijzelf ertoe met Antoon mee te gaan. We worden door een medewerker naar de bovenste verdieping van het hotel gewezen en komen uit op het grote balkon waar al meer mensen aan het eten zijn aan keurig bedekte tafeltjes. Er staat een groots buffet op ons te wachten. Op het balkon kan je uitkijken op het gehele meer en de natuur daarachter, geweldig! Ineens ben ik helemaal wakker en heb ik zelfs zin om wat te eten. Het eten smaakt me ook goed, al kan ik me nog steeds niet voorstellen dat ik dit elke ochtend zou moeten eten thuis. Het eten is vet en machtig en zit volgepropt met koolhydraten waarvan ik er deze vakantie al veel te veel van gegeten heb bij gebrek aan andere keuzes. Voor nu kan ik er wel van genieten dus ik eet weer zoveel mogelijk, niet wetende of ik vandaag nog zo'n kans krijg.
Wachtend op het moment dat we tickets kunnen kopen besluiten we om vanochtend lekker relaxed te doen en te chillen op de hotelkamer. We kijken liggend op bed een Amerikaanse film die we net niet helemaal af kunnen kijken voor we richting het station moeten vertrekken. Om 12:00 uur komen we op het station aan. Het loket is open en er zit ook een medewerker maar die verzoekt ons nog 15 min te wachten. Er staat maar één meneer voor ons maar er sluiten zich nog veel meer achter ons aan dus ik ben blij dat we wat eerder waren. Het kopen van een ticket gaat gemakkelijk. We hadden bedacht om nog even van het station weg te gaan maar realiseren ons dat we moeten blijven wachten willen we een mooi plekje hebben in de trein. Op het perron heerst er een strak regime. We worden door een medewerker op onze stoelen gewezen en worden geacht daar ook te blijven zitten tot de trein komt. Met het lezen van een goed boek vermaken we ons allebei. Ondertussen stroomt het perron vol met mensen en ontstaat er zelfs een kleine ruzie met twee vrouwen die weer van het perron af geloodst worden door de bewaker. Ik denk dat er zo'n strak regime is omdat dit een gewild traject is en er niet genoeg kaartjes zijn voor iedereen. 
De trein komt op tijd aan en de mensen die met de trein naar boven zijn gereisd stappen uit. Zo te zien zit het wat hutje mutje maar ik ben al lang blij met mijn ticket en mijn plekje in de wachtende rij. Wanneer we de trein in mogen begeleidt de bewaker ons keurig naar onze zitplekken. Met een beetje onderhandelen weet ik in de andere coupe te komen waar we aan de rechterkant van de trein bij het raam plaats kunnen nemen. Het Engelse stel wat we gisteren tegen zijn gekomen vertelde ons (gelukkig!) dat we die plek moesten kiezen voor het mooiste uitzicht omdat de bergen voornamelijk aan de andere kant zijn. 
De oude stoomtrein heeft prima zitplekken en grote ramen waardoor iedereen goed naar buiten kan kijken. De zitplek naast Antoon blijft leeg waardoor we zelfs wat meer ruimte hebben. Ik geniet van elk moment in de trein die ons langs plekken voert waar geen enkel ander voertuig komt en geen huizen meer te zien zijn. We kronkelen tussen bergen door waar de kleine beekjes en riviertjes vanaf stromen langs de rails. Onderweg stoppen we bij kleine stationnetjes die zo goed als verlaten zijn.
In Coonoor staan een handje vol mensen te wachten om mee te kunnen met de trein. Een stel in de leeftijd van Antoon's ouders loopt langs de trein heen en weer op zoek naar een plekje. Ik wijs het stel op het ene plekje naast Antoon en de mevrouw gaat dankbaar naast ons zitten terwijl de meneer verder loopt om ook een zitplekje te krijgen. Na een tijdje zie ik hem echter nog steeds rondlopen en geven de medewerkers signalen dat de trein weer verder gaat. In overleg met Antoon gebaar ik dat de meneer ook bij ons kan komen en sta ik mijn zitplekje aan het raam aan hem af. Ik eindig op Antoon's schoot, wat de Indiase familie die ook in onze coupe zit grappig lijkt te vinden. Gunther Bautz en Susanna Weingart zijn Duitsers. Gunther is gepensioneerd en werkt elk jaar drie maanden in India als adviseur voor de Duitse overheid, afdeling toerisme. Susanna is arts en is voor 15 dagen naar India gekomen om samen met Gunther vakantie te vieren. Het stel blijft herhalen hoe dankbaar ze ons zijn dat ze een zitplaatsje hebben en meneer stelt ons voor om een keer in Duitsland op bezoek te komen wanneer we in de buurt zijn. De rit duurt nog twee en een half uur waarbij we een beetje afwisselen met zitten op schoot en staan. Het is een beetje behelpen maar ik geniet nog steeds van de natuur om me heen en ben blij dat ik wat voor het stel heb kunnen doen. Zij waren gister, ten onrechte, geadviseerd om naar Coonoor te komen omdat ze daar makkelijker een ticket zouden kunnen kopen, dus zij zijn met de auto van Ooty naar Coonoor gereisd. 
Op één klein stationnetje langs de route stoppen we wat langer zodat iedereen uit kan stappen, wat kan eten en kan genieten van het uitzicht. Na een paar seconden zie ik een hele bende apen zich over de rails naar ons toe haasten. Een meneer verteld mij dat deze groep apen hier twee keer per dag verzamelen wanneer de trein aankomt, natuurlijk in de hoop dat er wat voedsel te halen valt. Slimme beesten want dit is natuurlijk de gemakkelijkste manier om aan voedsel te komen. Een paar mensen geven de apen inderdaad wat te eten.
Aan mijn oren en de steeds warmer wordende lucht merk ik dat de trein flink aan de dalen is. Ook de natuur op het laatste deel van het traject is super gaaf! Mooi om te zien dat toch nog niet alle natuur door mensen is aangeraakt. Ik speel met de gedachte om bij het laatste station voor het einde uit te stappen omdat we zo niet in de drukte van de grote stad eindigen maar we besluiten toch mee te gaan tot het einde. Op het station nemen we afscheid van Gunther en Susanna , die nogmaals herhalen dat ze ons zo dankbaar zijn, en vervolgen onze weg op zoek naar een slaapplaats. Ik vraag aan de station master hoe laat we morgen de trein richting Coimbatore kunnen pakken en hij geeft direct aan dat we ook op het station kunnen blijven slapen. Daar is een ruime slaapkamer met badkamer waar we voor 350 roepie kunnen overnachten. We besluiten hier te blijven, gooien onze spullen op bed voor we richting het centrum vertrekken om iemand te zoeken die ons kan helpen met de Indiase simkaart die we hebben gekocht maar die nog steeds niet werkt, en om wat te eten. 
Het regelen van de simkaart blijkt een ontzettend complexe onderneming waarbij ik verscheidene keren naar een nummer moet bellen waar de medewerkers mij vragen naar mijn naam en adres. Na wel 30x herhalen schrijf ik mijn gegevens op en vraag ik een medewerker van de telefoonwinkel waar we in staan mij te helpen met het spellen van mijn gegevens. Dit werkt beter, al wordt de mobiel een aantal keer van mij naar hem over gegeven omdat de medewerker alsnog 10x vraagt om mijn naam. De Indiase jongen spreekt mijn naam heel anders uit maar de medewerker lijkt hem beter te begrijpen en zo wil het dat, na heeeeel veeeeeel moeite, de simkaart eindelijk werkt en wij 3G hebben. Het tafereel wordt vrolijk gevolgd door alle andere jongens die in de winkel verzameld zijn en elke keer moeten lachen wanneer ik mijn naam voor de zoveelste keer uitspreek óf probeer dit op de Indiase manier te doen. Dit maakt het geheel wel vermakelijk. Als we dit vooraf hadden geweten hadden we er niet zoveel moeite voor gedaan, gezien we in verhouding maar zo kort in India zijn, maar het is nu wel handig dat we altijd internet hebben en ten aller tijde kunnen zoeken naar de juiste slaapplaatsen.
Onderweg, lopend naar het restaurant, waren we getuige van een flinke vuurbal veroorzaakt door een kortsluiting aan de bedrading recht boven ons, gevolgd door het uitvallen van zowat al het licht in de omringende winkels en de verlichting van de straat.
Na het eten (wat in een lelijke zaal was met tl verlichting en rommel overal) willen we allebei terug naar de rust van het station, waar we op bed gaan liggen en een filmpje kijken op de iPad. Om 22:00 uur zijn we allebei moe en vallen we in slaap.