Zondag 14-02-2016

10:19 volgende dag geschreven

We staan vroeg op vandaag om treinkaartjes te kopen voor onze rit met de trein van de  'Nilgiri Mountain Railway' die ons dwars door de bergen en terug naar een hoogte van 250 meter zal voeren. Om 8 uur staan we aan het loket en horen we dat we pas om 12:15 uur kaartjes kunnen kopen voor deze trein die elke dag om 14:00 uur vertrekt. We besluiten wat te ontbijten, bij een ander hotel die wat schoner oogt dan de onze.

Terug in ons hotel proberen we een mooie plek op te zoeken waar we vannacht kunnen overnachten na de treinrit. Na lang zoeken kunnen we alsnog niets vinden waar we tevreden over zijn en besluiten we om de buurt maar eens te verkennen hier. Ik ontdek dat je hier paarden kunt huren waarmee je zelfstandig of met een gids de bergen in kunt. Omdat we dit allebei eens willen ervaren besluiten we nog een nacht in Ooty te blijven. We willen alleen niet meer terug naar dat vieze hotel dus nemen een kamer in een hotel dat wat verder op de heuvel staat en uitzicht heeft op 'Ooty Lake'. 
Bij de paardenverhuurplek ontmoeten we een Engels stel; Ahmed en Hannah (trekken in totaal 6 maanden door India) die ook van plan zijn om een rit te maken. We spreken af dat we samen gaan voor een tocht van drie uur met een gids die de route kent. Na wat onderhandelen betalen we 1000 roepie per paard. De paarden zien er gezond en sterk uit en dit bedrijfje moet aan een boel regels voldoen om hier te mogen staan met hun dieren dus ik heb er een goed gevoel bij. Antoon's paard is het grootst en loopt vooraan met Ahmed daarachter gevolgd door de gids, Hannah en mij. In het begin voelt het paardrijden wat onwennig maar mijn paard is heel rustig en lief en laat zich totaal niet afleiden door de toeterende en voorbij denderende voertuigen die mij wel af en toe van de leg brengen. Ook de andere paarden blijven rustig doorlopen over de steeds smaller en rustiger wordende weggetjes. Antoon's paard lijkt mij de meest koppige omdat deze af en toe zomaar stil gaat staan of juist harder gaat lopen waardoor ik Antoon af en toe niet eens meer zie. Ik vraag de gids een paar keer om even vooraan een kijkje te gaan nemen of alles nog oké is maar Antoon en zijn paard lijken prima te weten wat ze doen. Onderweg zien we de mooiste plekjes en uitzichten op de theeplantages en kleine dorpjes met steegjes waar we doorheen lopen. Mensen die buiten zitten of rondlopen begroeten ons vriendelijk.
Na een uur besluit Ahmed om van zijn paard af te stappen. Hij voelt zich onveilig met de voertuigen en zijn paard luistert naar zijn idee niet naar zijn opdrachten. Hij voelt zich wat bezwaard maar wij geven aan dat het prima is, dat hij ook gewoon te voet verder kan gaan. Een stukje verder komen we bij een klein bruggetje waar de 'Nilgiri Mountain Railway' onderdoor loopt. Antoon's paard blijft voor het bruggetje stilstaan en lijkt niet verder te willen. Hannah, die als enige van ons vier weet hoe ze moet paardrijden, besluit als eerste over de brug te gaan zodat Antoon's paard haar kan volgen. Dit is echter de verkeerde zet want Antoon's paard raakt hierdoor geërgerd en begint ruzie te maken met die van Hannah. Voor we het weten zitten de paarden op het kleine bruggetje met elkaar in gevecht met Antoon en Hannah er rodeo-rijdend bovenop. Terwijl Ahmed steeds onrustiger begon te roepen dat Hannah van haar paard moest stappen riep Hannah naar Antoon dat hij er juist op moest blijven zitten en zich goed moest vastklemmen. Na, wat leek, een eeuwigheid had de gids, die inmiddels van zijn paard was gestapt, de paarden redelijk onder controle en stopten ze met trappen naar elkaar. Antoon's paard komt weer in beweging en vervolgd zijn weg over het bruggetje. Hannah is inmiddels van haar paard afgestapt en krijgt de volle laag van Ahmed die vooral heel erg geschrokken is. Ik vraag Antoon of hij niet ook even van zijn paard wil maar Antoon is blijkbaar minder geschrokken en vervolgd zijn weg. Mijn paard is de enige die rustig is gebleven en loopt gestaag verder achter de groep aan.
Wanneer we de boel al lopend evalueren blijkt dat Antoon's paard altijd voorop loopt en gevaarlijk is wanneer er andere paarden te dichtbij komen. Verder blijkt hij goed te luisteren maar hij is vooral erg dominant. Ahmed is furieus dat de gids dat niet eerder aan ons verteld heeft, omdat deze gevaarlijke situatie daarmee voorkomen had kunnen worden, en bedenkt wat hij gaat zeggen tegen de manager wanneer we weer terug zijn. Na een tijdje wandelen besluit Hannah weer op haar paard te gaan en is Ahmed weer wat gekalmeerd. Ahmed blijft naast mijn paard lopen en we hebben een interessant gesprek over de verschillen in de onderwijs- en zorgsystemen van Engeland en Nederland.
Inmiddels zijn Antoon en Hannah al terug en loopt mijn paard ook langzaam richting de startplek. Wanneer ook Ahmed en ik weer terug zijn besluit Ahmed te vragen naar de manager. Er volgt een verhit gesprek waarin duidelijk wordt dat de manager, natuurlijk, nergens te vinden blijkt te zijn. Antoon en ik hebben daarvoor al besloten dat wij tevreden zijn over de rit en de paarden en dat wij ons afzijdig houden van deze klaagzang.
Wanneer Ahmed door heeft dat de manager zich niet uit de hoge hoed tevoorschijn zal toveren geeft hij het op en lopen we samen richting het centrum. Het stel is vriendelijk en er is een klik dus we besluiten samen een plekje te zoeken om een biertje te drinken en wat te eten. Na het eten spreken we af dat we elkaar om 20:00 uur nog een keer ontmoeten om nog een drankje te drinken in de bar.
We eindigen in een donker barretje ergens aan de achterkant van een hotel en komen in gesprek over vanallesennogwat. Om 22:00 uur worden we het barretje uitgegooid door de eigenaar die de boel af wil sluiten. We lopen weer terug en nemen afscheid bij het hotel van Ahmed en Hannah. Ons hotel is nog een stukje verder lopen maar dat hebben we er voor over want we slapen vannacht in een heerlijk schoon bedje.