Maandag 1-2-16

18:36
Vanochtend begon onze dag met een ontbijt waar we niet over naar uit durven te schrijven. inbegrepen bij de overnachting.. Omdat we daarnaast ook allebei niet zo goed hadden geslapen door de hitte (geen airco dit keer) was de start wat lastiger vandaag. Tijdens het ontbijt kwamen we een Nederlands stel tegen, ze vroegen ons of wij wisten hoe ze het beste naar Mordiba konden reizen. Dat lag net iets boven onze eindbestemming voor vandaag dus we vertelden enthousiast over de mogelijkheden. Dat we gister met de trein zijn gegaan en hoe leuk het was tussen de locals, dat we hoorden dat er ook een bus naar Panjim ging maar als je wat sneller wilde zijn kon je ook met de Riksja. Hmz.. Misschien toch een verkeerde inschatting gemaakt want ze bedankten ons voor de informatie maar zochten toch echt iets wat veilig, schoon en snel was. Op onze kamer hebben we ons afgevraagd of deze mensen wisten waar ze aan begonnen toen ze hun reis naar India boekten. 
We hadden onze tassen al ingepakt voordat we gingen eten dus we konden daarna direct weg opzoek naar een betere vulling voor onze magen. Beneden bij de receptie kwamen we het stel weer tegen. Ze waren aan het wachten op een taxi die ze hadden gebeld mbv het hotel: 2000 roepie ipv 600 wat het eigenlijk kost, of 200 wat wij hebben betaald door met de bus te reizen.. Deze mensen houden de afzetterij in stand.. Benieuwd hoe de rest van hun reis zal verlopen..
Vanuit het hotel konden we lopend naar het busstation. Daar aangekomen zagen we dat er een markt was en zijn we eerst verder gelopen om deze te zien. Heel gaaf. Allemaal kleine kraampjes met één en al kleur en geur. Snikheet met de grote tassen op onze rug maar die vergeten we door onze overprikkelde zintuigen. Eenmaal terug bij het busstation vraag ik me af hoe het kan dat ze hier zo inefficiënt te werk gaan. Voor elke taak staat er weer een ander mannetje. Er staat iemand die zorgt dat de rij voor het loket goed functioneert, iemand die het geld aanpakt, iemand die het wisselgeld geeft, iemand die het kaartje uitdeelde, iemand die het kaartje bij de bus (5 meter verderop) weer incasseert en iemand die de bus naar zijn bestemming rijdt. Werkgelegenheid genoeg lijkt me zo.. In de bus krijgt Antoon meerdere malen bijna een hartaanval van het tegemoetkomende verkeer, de dieren die op het laatst voor de bus wegschieten en kleine kinderen die gevaarlijk dicht langs de weg spelen en pas wegspringen wanneer de bus toetert. Gister viel mij al op dat we steeds meer groen zagen tussen alle huisjes en hotels door. Ook met deze reis van Vasco naar Asvem hebben we steeds meer natuur en minder rotzooi en smok gezien. De palmbomen komen in zicht en het landschap is heuvelachtig geworden. Onderweg moesten we drie keer overstappen. Op de busstations is het één chaos van toeterende bussen en mensen die roepen als marktkoopmannen om hun bus vol te krijgen. Je wordt door iedereen hun bus ingeloodst maar ze wijzen je ook vriendelijk de weg wanneer je vraagt welke bus je moet hebben voor je eindbestemming. Zo hoppen we, ondanks de chaos, makkelijk over van de ene naar de andere bus en zijn we met de bus net zo snel op onze bestemming dan wanneer we voor een taxi hadden gekozen. De bus is ook een ervaring. De buschauffeur gedraagt zich als de koning van de weg en drukt alle medeweggebruikers de straat af. Wanneer mensen uit willen stappen lopen ze naar voren en stopt de bus. De laatste die uitstapt moet springen want de bus rijdt alweer. De laatste bushalte voor onze bestemming was die persoon een oud vrouwtje van een jaar of 90 die haar stok en 1 been op vaste grond had gezet toen de buschauffeur weer gas gaf. Gelukkig was er een meneer op straat zo vriendelijk om haar op te vangen in haar val. Alle mensen bij de bushaltes worden genegeerd. Op de eindbestemming van de bus stappen we uit. We moeten nog 1,7 km lopen om op Asvem Beach te komen maar maken even een pitstop bij een plaatselijk restaurantje. 1 biertje brengt ons beiden zo aan het draaien dat we snel ons eten naar binnen stauwen om de alcohol beter te kunnen verwerken. Na het eten vervolgen we onze weg te voet verder. Het is erg warm en we zweten ons het apenzuur maar we weten waar onze eindbestemming ligt dus we hebben het ervoor over. Onderweg vragen verscheidene mensen of we een kamer willen huren maar wij lopen vastbesloten verder. Dit keer hebben we geen hotel gereserveerd omdat dit ons toch is tegengevallen. We willen met eigen ogen zien waar we terecht komen. Aangekomen op het strand zien we verschillende tenten. Na een paar honderd meter stoppen we bij een alternatief ogende locatie met matten voor yoga en zitplaatsen op de grond waar hippie-achtige mensen zitten te chillen met een jointje. Hier moeten we zijn. We hopen op een huisje direct aan het strand maar horen van de eigenaar dat deze prijzig zijn. We willen wat letten op de uitgaven dus kiezen ervoor mee te lopen naar achter het restaurant waar zich meer hutjes bevinden. De hutjes zijn echter niet wat wij ervan hadden verwacht dus we geven aan dat we daar niet willen slapen. De man geeft aan dat we, omdat we maar 1 nacht willen blijven, mogen slapen in een hutje aan het strand voor 1500 roepie. Deze kans grijpen we direct aan en zo eindigen we in een tof hutje met uitzicht op de zee. We duiken de zee in (die warmer is dan ik ooit heb gevoeld) en maken een wandeling over het bijna verlaten strand. Er klinkt een house-beat uit de boxen van de verschillende eettentjes langs de route. Eenmaal terug willen we kijken of we weer op het WiFi netwerk kunnen zodat we papjes kunnen versturen. Daar kom ik erachter dat ik mijn mobiel in het vorige hotel heb laten liggen. Na een paar stresstelefoontjes bedenk ik me dat deze mensen mijn mailadres hebben genoteerd dus mij misschien wel hebben gemaild.. Tegen alle twijfels in kijk ik op mijn mailadres en daar staat een mail van de eigenaar dat hij mijn telefoon veilig in zijn bezit heeft en wanneer ik deze kom ophalen! Ook hier in India bestaan betrouwbare mensen :-) . 5 febr komen we weer in die omgeving en kan ik mijn mobiel weer ophalen. De volgende keer toch dubbel checken!
Inmiddels is het 19:33 en hebben we genoten van een schitterende zonsondergang boven de zee en heerlijk Indiaas eten. We gaan zo naar bed want we zijn allebei erg moe van de vorige (gebroken) nacht.