Vrijdag 12-02-2016

Volgende dag om 21:36
Of het nou kwam omdat het bed zo knetterhard was (alsof ik op enkel een houten plank sliep) of omdat ik mijzelf had verontrust met de gedachten aan grote griezelige jungle-insecten, ik heb niet zo goed geslapen vannacht. Ik had gehoopt en een beetje gedacht dat ik juist als een roosje zou slapen met die mooie jungle-geluiden op de achtergrond maar helaas.. Antoon is ook een paar keer wakker geweest maar voelt zich wat minder moe. Doordat ik wel fatsoenlijk heb gegeten gisteravond, en omdat het ontbijt van vanochtend ook weer heerlijk (verantwoord) is, kan ik mij over mijn slechte nacht heenzetten. De plek waar we zitten is geweldig en ik wil genieten van elk moment. 

Na het ontbijt trekken we erop uit samen met het andere stel en met een gids die al 15 jaar in deze omgeving woont en volledig op de hoogte is van alles wat hier groeit, bloeit en leeft. Helaas heeft hij geen tijd voor een echte hike, maar tijdens de kortere wandeling komen we ook genoeg, voor ons vreemde, dingen tegen. Hij laat ons verschillende planten en bloemen zien en legt uit dat een deel daarvan niet tot de natuurlijke habitat van het gebied behoord maar door mensen naar het gebied is gebracht. Hij verteld bij veel planten hoe ze heten, waar ze familie van zijn en waar ze voor gebruikt worden. Hij zelf is de kruidendokter van het dorp en gebruikt een aantal van deze planten voor genezingsdoeleinden. We zien vlinders in de grootte van kleine vogels in de meest felle kleuren en mooiste patronen, een gifgroene slang die in de takken van de boom verwikkeld zit, spinnen die de vreemdste webben gevormd hebben en termieten met enorm hoge gangenstelsels. Het is gaaf om deze nieuwe planten en dieren te ontdekken in het wild. Toch geniet ik, nog steeds, het meest van de frisse zuurstofrijke lucht die mijn longen weer wat schoner doen aanvoelen. Ik heb plots weer zin om een flink stuk te rennen zodat ik mijn longblaasjes optimaal gebruik voordat ik weer de met smok bedekte wegen en steden induik.

Na de wandeling is het voor ons tijd om verder te trekken. We spreken met het andere koppel af dat we samen met de taxi richting Virarajendrapet (jaja, probeer dat maar eens normaal uit te spreken) rijden en daarna scheiden onze wegen. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen bij de bushalte had het andere koppel direct de goede bus. Wij moesten nog even wachten en besloten van de gelegenheid gebruik te maken om een Indiase simkaart te kopen zodat we wat makkelijker naar de juiste hotels kunnen zoeken op het internet..

We gaan met de bus richting Kutta. Eigenlijk wilden we verder vandaag maar we komen om 16:30 uur aan in het dorp en hebben beiden geen zin om nog een keer een bus in te stappen vandaag. We vragen daarom aan een meneer voor een klein advocaten kantoortje of hij ons kan helpen met een goede slaapplek voor vannacht. De meneer, vriendelijk als hij is, doet zijn uiterste best en belt de ene na de andere plek. Veel plekken zijn al vol. Na een tijd lang proberen lukt het hem toch om wat voor ons te regelen. Het is een gasthouse van 1500 roepie en we krijgen van hem het adres zodat we dit aan de riksja chauffeur kunnen geven die 150 roepie vraagt om ons daar af te zetten. We weten niet hoe ver het is dus afdingen heeft geen nut. We bedanken de advocaat voor zijn hulp en vervolgen onze weg richting Woodpacker Homestay. We twijfelen een beetje aan waar we terecht komen maar besluiten het over ons heen te laten komen en anders de riksjachauffeur te vragen ons weer terug te brengen naar het beginpunt. We trekken steeds verder de middle-of-nowhere in waar de wegen veranderen in grindpaden en we geen ander verkeer meer tegemoet komen. Het is zeker een 45 minuten rijden, langs vele koffieplantages waar mensen (ook kinderen!) hard aan het werk zijn om de vruchten te plukken, te verslepen en te drogen op de grote vlakke velden. Door de hike van vanochtend weten we dat de bomen tussen de koffieplantages bekleed zijn met de 'zwarte peper' plant. Ook die zijn de mensen aan het oogsten.
We komen aan bij onze overnachtingsplek. Het gezin van de homestay, een vader/moeder/grootmoeder/oudere dochter en jong zoontje staan ons breed glimlachend op te wachten op hun binnenplaats die er indrukwekkend verzorgd uit ziet. Hun eigen huis is een kleine villa en hun tuin staat vol met potten met gekleurde bloemen, kokosbomen langs de rand en met wat bobbelig (maar groen!) met gras bedekte borders. Voor hun gasten hebben ze een gastenverblijf, aan de zijkant van de tuin, met vier grote schone marmeren kamers en een grote veranda. Het is duidelijk dat dit een rijke familie is hier in India. Later komen we in gesprek en blijkt dat de familie al generaties lang koffieboeren zijn en dat het meeste land wat wij onderweg gezien hebben van hen is. Ze verbouwen Arabic koffie. Rond 21:00 uur kregen we eten wat de vrouw en de moeder van meneer zelf hadden gemaakt. Het smaakte wederom heerlijk!

Wat het geheel een stuk minder romantisch maakt:
Bij aankomst had ik ook twee meiden van Ayla's leeftijd in hun tuin zien lopen. Ik vroeg aan de vader of die meiden voor hem werken. Ja, ze onderhouden de tuin en hun ouders werken in de plantages. Hoewel de familie heel vriendelijk en gastvrij was, en de locatie erg rustgevend, kon ik mijn onbehagelijke gevoel niet onderdrukken. Die meiden zagen er erg slordig uit met vuile en kapotte vodden aan. Ze werken blijkbaar elke dag in hun tuin (wat verklaart waarom het er zo strak bij ligt) en daarnaast bedienen ze ons, de gasten van het verblijf, van eten. Ik voel me ontzettend opgelaten wanneer ik daar met mijn boek zit uit te rusten onder de veranda terwijl ik die meiden continu heen en weer zie lopen met gieters om àlle planten één voor één water te geven. Met oogcontact en een poging een klein gesprekje met ze aan te knopen (wat mislukt omdat ze verlegen zijn en geen Engels kunnen) probeer ik mijn eigen gevoel te verzachten maar ik realiseer me dat dat niets zal veranderen aan de harde realiteit. Wat zullen die meiden wel niet van míj denken?! Ik voel me net zo slecht als wat ik van de familie vind waar de meiden voor werken. Antoon geeft aan dat die meiden en hun familie waarschijnlijk heel blij zijn dat ze voor deze familie mogen werken omdat ze zo ook geld kunnen verdienen, maar ook dat verzacht mijn schuldgevoel niet. Die meiden moeten naar school. En zorg op zijn minst voor fatsoenlijke kleding voor je werksters! Ik kan het niet aanzien hoe zij erbij lopen en speel met de gedachten om ze mijn kledingstukken te geven. Toch heb ik niets gedaan. Wat ben ik een schijterd, bah. Ik wilde niet respectloos overkomen op de familie die ons zo hartelijk had ontvangen en wist niet wat ik wel of niet kon vragen/maken. 
De volgende ochtend ben ik weg gegaan zonder mijn donatie-plannen verder vorm te geven, en daar heb ik nu spijt van! Maarjah... daar kopen die meiden niets voor en hun beeld van 'die (blanke) toeristen' zal alleen maar wéér bevestigd zijn.
Ik neem me voor dat dit de laatste keer is deze vakantie dat ik mijn gevoel zó negeer, en dat ik de volgende keer mijn hart volg.