Zaterdag 06-02-2016

21:06
Vannacht was ik aan de beurt. Hetzelfde verhaal. Hele nacht wakker en het stroomde er aan alle kanten uit. Zo hé, ik heb me lang niet zo slecht gevoeld! De laatste keer was van verkeerde garnalen. Gisternacht heb ik een foto van Antoon gemaakt, deze keer pakte hij mij terug. Achja... doet me denken aan een liedje van kinderen voor kinderen; 'la-la-la-later zul je lachen om die dingen, ook al zak je nu het liefste door de grond'. 
Inmiddels voel ik me een stuk beter dus ik hoop dat dit zieke gevoel ons voor de rest van de vakantie bespaard blijft. Vandaag hebben we tot 15:00 uur in bed gelegen. Ik kon me niet bewegen, want dan zou alles eruit komen en Antoon was gewoon heel moe van gisternacht. 
Om 16:00 uur zou de carnavalsoptocht beginnen waarvoor we naar Panjim gekomen waren dus we wilden allebei een poging doen om op te staan. We zijn langs de route gaan zitten en hebben wel anderhalf uur gewacht op de eerste wagen. Het werd steeds drukker langs de kant tot op een gegeven moment ik aan alle kanten verdrukt werd. Gelukkig ben ik een stuk groter dan die Indiase vrouwtjes (en zelfs dan de meeste mannen) dus ik kon stand houden op mijn plekje. Al was dat niet geheel comfortabel. De optocht was een slap aftreksel van de optocht die wij kennen van Oldenzaal. Ik heb me dan ook vooral vermaakt met het observeren van al die Indiase mensen aan de kant. Kleine kindjes op de heupen van de moeder die volledig opgemaakt zijn bij de ogen (soort eyeliner), echt prachtig! Niet vanwege de carnaval.. Maar voor het geloof en de cultuur. Na een tijdje gekeken te hebben zijn we de andere kant op gelopen. Het is zó druk in de stad, mensen komen van heinde en ver om deze carnaval te zien. De optocht was, naast dat het veel te laat begon, verrassend goed georganiseerd met tribunes voor de mensen met wat meer geld.
Na het kijken naar de optocht lopen we richting een restaurantje dat aangeprezen wordt door de Lonely Planet. Het is een klein zaaltje met ongeveer 8 tafels en het ziet er erg onhygiënisch uit. Het maakt mij niet meer uit. Je kan er blijkbaar toch niets van zeggen. Gister waren we naar een heel net (en duur) restaurant gegaan en dat is precies het eten waar ik ziek van ben geworden. Ik bestel droge witte rijst met bouillon en eet daar zo langzaam mogelijk van. We laten ons eten half opgegeten achter. Niet omdat we het niet lekker vinden maar omdat onze lichamen het duidelijk moeilijk vinden dit een plekje te geven. Antoon houdt er buikkrampen van over en ik ben misselijk.
Het wandelen over straat is nu alles behalve rustgevend. Het verkeer gaat kriskras door elkaar heen en staat meer vast dan dat het goed doorloopt. De verkeerswachters lijken  zich er niet druk om te maken en proberen te redden wat er te redden valt. Hele gezinnen proppen (soms wel met 5 mensen!) zich op één scooter wat hier toch wel een stuk slimmer is dan met de auto te willen rijden.
We lopen in de richting van muziek. Het is een band wat speelt aan het begin van het gemeentelijke parkje. De mevrouw op het podium kan goed zingen dus we blijven even staan. Normaal zou ik lekker dansen maar elke beweging voelt alsof ik mijn ingewanden kneus dus ik hou het bij luisteren en rondkijken. In het parkje hebben ze een kinder-paradijs gemaakt. Ik merk op dat ik voor de eerste keer deze vakantie echt vers gras ruik en dat mijn zintuigen daarvan genieten.
Op de terugweg naar het hotel koopt Antoon wat snoepjes bij een winkeltje waar ze dit nog per stuk verkopen. Het duurt daarom even voordat we aan de beurt zijn en ik voel me steeds slechter door de uitlaatgassen die de honderden, zo niet duizenden scooters, auto's en riksja's achterlaten. Terug in het hotel ben ik blij met onze airco-kamer zonder ramen. We plannen onze reis voor morgen zo snel mogelijk en ploffen dan snel op bed om een filmpje te kijken.
Morgen gaan we rond 9 uur van Panjim met de bus naar Madgaon. Van daaruit willen we de trein pakken naar Ankolz waarna we het laatste stukje met de riksja naar onze eindbestemming van de dag gaan: Gokarna, een kleine stad aan de oceaan waar pelgrims, locale inwoners en toeristen naast elkaar leven.