Zondag 07-02-2016

20:12

Pikke pikke donker om ons heen. Zo donker kennen we het niet in Nederland. De lichtjes die er zijn komen van de enkele hutjes die dit strand telt. Als je een keer echt wilt weten hoeveel sterren je kunt zien wanneer er geen lichtvervuiling is, dan is dit the place-to-be! We zitten nu op Om-beach in Gokarna. Het strand heeft zijn naam te danken aan de Om-vorm. Eigenlijk was het plan om op Paradise beach te slapen, het meest afgelegen strand van dit deel, maar toen we daar aankwamen zagen we dat de hutjes verbrand waren. We zijn daar lopend naartoe gegaan omdat het zo afgelegen ligt dat je er alleen te voet kan komen. Er was een handje vol mensen aanwezig. We hadden in een tentje of hangmat kunnen slapen maar dat hebben we niet bij ons. Paradise beach doet zijn naam echt eer aan. Het is prachtig. We hebben de zonsondergang bekeken en zijn daarna met het laatste bootje dat er lag richting Om-beach gegaan om daar in een hutje te overnachten voor maar 400 roepie! Er is hier niets, maar dat heeft juist zijn charme. 
Vanochtend zijn we om 9 uur vertrokken uit het hotel richting het busstation. Daar aangekomen zien we dat er een flinke rij staat voor het loket van onze bus en het loket zit dicht. Wachten dan maar.. Gelukkig duurt het niet lang voordat het loket open gaat en slinkt de flinke rij in vors tempo in. Antoon ontmoet ondertussen een Duitser die dezelfde kant op reist en ze raken aan de praat. In de bus maak ik een praatje. Leuk om ervaringen te delen met andere buitenlanders. Deze man reist wel 3 maanden alleen door het land! Ik merk aan zijn vlotte babbel dat hij het gewend is vreemde mensen tegen te komen. Ik moet even wennen aan zijn manier van doen maar vind het tegelijkertijd leuk om verhalen te horen dus luister geboeid. De busrit duurt ongeveer 50 minuten. 
We komen aan op het busstation van Madgaon en we zoeken naar het treinstation dat toch verder blijkt te zijn dan gedacht. Toch maar met de lokale bus. Propje vol! En net als je denkt dat het niet voller kan propt zich nog een inwoner de bus in. Natuurlijk moeten de mensen achterin de bus er het eerste weer uit waardoor ik met plezier en verbazing kan kijken naar de worsteling die daardoor ontstaat. Toch maneuvreren de mensen zich erg soepel door de propvolle bus, zelfs de oude dametjes weten hoe ze hun weg vrij kunnen maken. In deze bus ontmoeten we een Argentijns meisje (Christina) die in totaal 5 maanden in haar eentje rondtrekt. Ik heb wel respect voor die die-hard reizigers die het aandurven zo lang alleen op pad te zijn. Ik vind het heerlijk dat ik mijn ervaringen kan delen met Antoon en het reizen met z'n tweeën bevalt me daarom zeer. Christina moet met dezelfde trein en regelt 'hop-hop' een kaartje voor ons in de sleeper klasse. Ik kan merken dat zij dit al veel vaker heeft gedaan. Ook al kan ze bijna geen Engels, ze weet zich met handen en voeten verstaanbaar te maken en binnen no-time te krijgen wat ze wil. Wachtend op de trein loop ik een beetje heen en weer over het perron. 2x vraagt een groepje jongens van mijn leeftijd of ze een selfie met mij mogen maken, tuurlijk. Zal wel door mijn huidskleur komen.
Na anderhalf uur wachten komt onze trein. De trein gaat rechtstreeks dus we zijn direct in het gebied waar we willen zijn. Onderweg in de trein zien we steeds meer natuur en bergen opkomen. Antoon raakt in contact met een jongen die Hindi muziek luistert. Ze wisselen hun muziek uit en zo luistert deze jongen een tijdje naar Frank Boeien en Wende Snijders, waarvan hij de laatste niet zo kan waarderen. Zijn telefoon valt uit en hij haalt een vriend op om ook te luisteren naar Antoon's muziek. De jongens hebben er plezier in. Er komt een andere jongen van het groepje naar Antoon toe om hem een chipsje aan te bieden. Ik hoor het groepje in de andere coupe grinniken maar zeg hier niets van. Het chipsje blijkt behoorlijk scherp te zijn. Wanneer hun vriend terugkeert hebben ze de grootste schik. Na anderhalf uur reizen in de trein zijn we in Gokarna. 
Vanaf het treinstation kunnen we de bus pakken naar het stadje wat de charme heeft van een klein dorp. De straatjes zijn smal en komen veelal uit op zandweggetjes. We eten wat en vervolgen onze weg naar Gokarna-beach. Nee, dit is niet waar we willen zijn. Na even vragen blijkt het nemen van een riksja het makkelijkst. 17:00  De riksja rijdt 15 minuten over een weggetje waar we een handje vol inwoners op zien lopen. Hij stopt aan het einde van het pad en wijst naar een klein stijl looppadje dat verdwijnt achter een bochtje. Hij zegt dat we nog ongeveer 2 km moeten lopen voor Paradise-beach, en zo gaan wij op pad.

Nu nog een klein hapje eten en daarna een spelletje yahtzee voor het slapen gaan. Het hutje is vies en het bed ziet er niet uit maar we voelen ons allebei prima nu dus vinden dat voor nu niet erg.

Morgen kan ik dit verhaal pas uploaden want hier hebben we geen stroom en geen WiFi.